Τρεις Γυμνοπαιδίες: Ερίκ Σατί – Erik Satie » LesTrois Gymnopédies» / Στιγμιότυπα μιας πνευματικής επικοινωνίας Γιώργου Σεφέρη – Ερίκ Σατί

Ερίκ Σατί/ Erik Satie 1866-1925

Είναι εντυπωσιακό πως ένας Γάλλος πιανίστας σε ηλικία μόνο 22 ετών γνώριζε την Ελληνική Ιστορία και μάλιστα την ετήσια γιορτή των Σπαρτιατών,  διάρκειας δέκα ημερών  «Γυμνοπαιδίαι». Στην τελετή γυμνοί έφηβοι χόρευαν και πάλευαν προς τιμή του Απόλλωνα.

Ο Ερίκ Σατί  μόλις 22 ετών το 1888, δουλεύει πιανίστας στο καμπαρέ «Μαύρος Γάτος» της Μονμάρτρης και συνθέτει τρία έργα για πιάνο, διάρκειας 10 λεπτών,  Les Trois Gymnopédies  ακούστε τις.

Ο ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης ακούει τη σύνθεση του Ερίκ Σατί το 1935 και γράφει τις  δικές του Γυμνοπαιδιές: α) Σαντορίνη β) Μυκήνες. Διαβάστε – Ακούστε τη ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΕΔΩ και τις ΜΥΚΗΝΕΣ ΕΔΩ

 Το 2002 η Πολίνα Ταμπακάκη παρουσιάζει τη μελέτη της με θέμα [«ΓΥΜΝΟΠΑΙΔΙΕΣ» ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ – ΕΡΙΚ ΣΑΤΙ]. Διαβάστε μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση για το εξαιρετικό βιβλίο της κας ΤαμπακάκηΕΔΩ.

[Μεταγραφή – Παρτιτούρα για κιθάρα  Erik Satie:Γυμνοπαιδία Νο2.(του Δημήτρη Ζαφειρέλη)]

Tο έργο του Ερίκ Σατί «LesTrois Gymnopédies» το αγάπησαν αρκετοί συνθέτες και μουσικοί, λογοτέχνες, ποιητές συγγραφείς. Στην Ελλάδα εκτός από το Γιώργο Σεφέρη που έγραψε τη «Σαντορίνη» και τις «Μυκήνες» ακούγοντας Γυμνοπαιδιές,  έγιναν μεταγραφές για κιθάρα από τον Δημήτρη Ζαφειρέλη (προφανώς και από  άλλους ) αλλά και από το συνθέτη Νίκο Ξυδάκη που συμπεριέλαβε το θέμα στις συναυλίες του «Συνέβη στην Αθήνα».

Ο Ερίκ Σατί εκτός από την Ελληνική λέξη «Γυμνοπαιδίες» χρησιμοποίησε λίγο αργότερα (1893) και τη λέξη ΓΝΩΣΗ (Gnossiennes) για μια επόμενη σύνθεσή του (θα επανέλθουμε όμως για το θέμα αυτό).

ΜΕ ΓΝΩΣΗ – ΕΛΠΙΔΑ – ΔΥΝΑΜΗ – ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ – ΜΕΛΩΔΙΚΑ – ΠΟΙΗΤΙΚΑ- ΕΡΩΤΙΚΑ ΤΟ 2013

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 23/7/2014 ΕΔΩ

Στα 22 του χρόνια, ο Σατί συνθέτει τρία έργα για πιάνο (που έμελλε να γίνουν τα πιο γνωστά του), «Les Trois Gymnopédies», ανακαλώντας την ετήσια γιορτή των Σπαρτιατών, «Γυμνοπαιδίαι»· επρόκειτο μάλλον για το τελευταίο στάδιο της αγωγής στη Σπάρτη, όπου γυμνοί έφηβοι και γυμνά παιδιά εκτελούσαν γυμναστικές ασκήσεις, αναπαριστώντας ρυθμικά κινήσεις της πάλης. Την πρώτη και την τρίτη από τις «Gymnopédies» του Σατί ενορχηστρώνει μερικά χρόνια αργότερα, το 1897, ο αγαπημένος του φίλος, και ήδη δημοφιλής, Κλωντ Ντεμπυσύ (ο οποίος θεωρούσε ότι η δεύτερη δεν μπορεί να ενορχηστρωθεί).

Read Full Post »

Φερνάντο Πεσσόα: α) Το βιβλίο της ανησυχίας β) Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη

 

[ Από την κινηματογραφική ταινία «Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη» (Πορτογαλέζικη με αγγλικούς υπότιτλους ΕΔΩ]

 

Σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή του και μέχρι το θάνατό του, από το 1913 έως το 1935, ο Φερνάντο Πεσσόα γράφει, με κάποιες διακοπές αλλά χωρίς να το εγκαταλείψει ποτέ, το «Βιβλίο της ανησυχίας», το οποίο σχεδιάζει να εκδώσει με την υπογραφή Μπερνάρντο Σοάρες. Αν ο Άλβαρο ντε Κάμπος είναι η εκκεντρική, παροξυσμική, ερωτική πλευρά του ποιητή, ο ημι-ετερώνυμός του Μπερνάρντο Σοάρες είναι, υπό την ταπεινή μορφή και ιδιότητα του βοηθού λογιστή, η ενσάρκωση της σκέψης του, το δημιούργημα το πιο κοντινό στο δημιουργό του, ο δίδυμος ίσκιος του, το ανήσυχο είδωλό του στον καθρέφτη. Ημερολόγιο του Μπερνάρντο Σοάρες ή μυθιστόρημα του Φερνάντρο Πεσσόα με πρωταγωνιστή αυτό τον ακαταπόνητο διαβάτη της Λισαβόνας, work in progress αλλά ταυτόχρονα obraprima, το «Βιβλίο της ανησυχίας» είναι ο απολογισμός της καθημερινότητας, η καταγραφή των αισθήσεων, η οξύτητα της ειρωνικής σκέψης, η ανεπανάληπτη γραφή ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα.

«Γράφω, λυπημένος, στο ήσυχο δωμάτιό μου, μόνος όπως υπήρξα πάντα, μόνος όπως θα υπάρχω πάντα. Κι αναρωτιέμαι αν η φωνή μου, φαινομενικά τόσο ασήμαντη, δεν ενσαρκώνει την ουσία χιλιάδων φωνών, τη δίψα να μιλήσουν χιλιάδων ζωών, την υπομονή εκατομμυρίων ψυχών υποταγμένων σαν την δική μου στο καθημερινό πεπρωμένο, στο ανώφελο όνειρο, στην ελπίδα που δεν αφήνει ίχνη. Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει.»

(Μπερνάρντο Σοάρες) ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ]

Απόσπασμα: Περί αγάπης, μίσους, βιβλίων και ονείρων

[«Τίποτα δεν είναι τόσο φορτικό όσο η αγάπη του άλλου – ούτε καν το μίσος του, γιατί το μίσος δεν είναι κάτι το συνεχόμενο όπως η αγάπη: σαν δυσάρεστο συναίσθημα, δημιουργεί σ’ όποιον το αισθάνεται την ενστικτώδη τάση να το νιώθει λιγότερο συχνά. Πάντως, αγάπη και μίσος μας καταπιέζουν το ίδιο: και τα δυο μας ψάχνουν και μας βρίσκουν, δεν μας αφήνουν μόνους ποτέ. Το ιδανικό θα ΄ταν να τα ζω όλα αυτά μέσα από ένα μυθιστόρημα, και στη ζωή μου να αναπαύομαι- να διαβάζω τα συναισθήματά μου και να ζω μόνο την περιφρόνησή μου γι’ αυτά. Για όποιον διαθέτει μια φαντασία υπερευαίσθητη, οι περιπέτειες κάποιου ήρωα ενός μυθιστορήματος εμπνέουν μια προσωπική συναισθηματική κατάσταση επαρκή, αν όχι παραπάνω, γιατί πρόκειται για συναισθήματα που ανήκουν εξίσου στον ήρωα και τον αναγνώστη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη περιπέτεια από το να έχεις αγαπήσει τη λαίδη Μάκβεθ, με μια αγάπη αληθινή και άμεση. Όποιος έχει έτσι αγαπήσει, δεν μπορεί να βρει ανάπαυση, αν δεν παραιτηθεί από κάθε άλλη αγάπη σε τούτη τη ζωή. Δεν ξέρω τι νόημα έχει τούτο το ταξίδι που με αναγκάσανε να κάνω ανάμεσα σε μία νύχτα και μία άλλη νύχτα, συντροφευόμενος από το σύμπαν ολόκληρο.

Ξέρω πως μπορώ να διαβάζω για να διασκεδάζω το χρόνο μου. Θεωρώ την ανάγνωση τον απλούστερο τρόπο να κάνω ευχάριστο αυτό το ταξίδι, όπως και κάθε άλλο – πού και πού σηκώνω το βλέμμα μου από το βιβλίο όπου οι αισθήσεις μου λειτουργούν πραγματικά, και βλέπω σαν ξένος το τοπίο να φεύγει (κάμποι, πόλεις, άνδρες και γυναίκες, σχέσεις και νοσταλγίες), κι όλα αυτά δεν είναι για μένα παρά ένα επεισόδιο στην ανάπαυσή μου, μια αδρανής ψυχαγωγία καθώς ξεκουράζω τα μάτια μου από τις πολυδιαβασμένες σελίδες. Μόνο στα όνειρά μας είμαστε αληθινοί, γιατί όλα τα άλλα, από τη στιγμή που πραγματοποιούνται, ανήκουν στον κόσμο και σ’ όλους τους ανθρώπους. Αν κάποιο όνειρό μου έπαιρνε σάρκα και οστά, θα το ζήλευα, γιατί θα με είχε απατήσει επιτρέποντας στον εαυτό του να πραγματοποιηθεί. «Έκανα τις επιθυμίες μου πραγματικότητα», λέει ο αδύναμος και ψεύδεται. Η αλήθεια είναι πως ονειρεύτηκε προφητικά ό,τι πραγματοποίησε η ζωή γι’ αυτόν. Τίποτα δεν πραγματοποιούμε εμείς. Η ζωή μας πετάει στον αέρα σαν πετραδάκια, κι εμείς φωνάζουμε από κει πάνω: «Κοιτάτε πως κουνιέμαι».]

Read Full Post »

Neil Postman: «Διασκέδαση μέχρι θανάτου- Ο δημόσιος λόγος στην εποχή του θεάματος»

 

..Τον Όργουελ τον φόβιζαν οι άνθρωποι που θα απαγόρευαν τα βιβλία. Τον Χάξλεϊ τον φόβιζε το γεγονός ότι δεν θα υπήρχε λόγος να απαγορευτεί ένα βιβλίο γιατί δεν θα βρισκόταν άνθρωπος πρόθυμος να διαβάσει. Ο Όργουελ φοβόταν εκείνους που θα μας στερούσαν την πληροφόρηση. Ο Χάξλεϊ φοβόταν εκείνους που θα μας υπερπληροφορούσαν τόσο ώστε να καταντήσουμε πλάσματα παθητικά και εγωιστικά. Ο Όργουελ φοβόταν ότι η αλήθεια θα φυλασσόταν μυστική. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι η αλήθεια θα πνιγόταν σε έναν ωκεανό σύγχυσης. Ο Όργουελ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό υποτέλειας. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα αναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας ασχολούμενοι μόνο με δραστηριότητες αντίστοιχες του όργκυ-πόρκυ, του φυγόκεντρου αγριοκουταβιού και των αισθησιακών ταινιών…
…Με λίγα λόγια, ο ‘Οργουελ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που μισούμε. Ο Χάξλεϊ φοβόταν ότι θα μας καταστρέψουν αυτά που αγαπάμε. Το βιβλίο αυτό εξετάζει την πιθανότητα του να έχει δίκιο ο Χάξλεϊ, όχι ο Όργουελ…

Περισσότερα ΕΔΩ  –  Χάξλεϋ VS Όργουελ  ΕΔΩ

Read Full Post »

Ο Don Andrea Gallo, ο «Αγγελικά Αναρχικός» ιερέας τραγουδάει στην εκκλησία το παρτιζάνικο Bella Ciao

 

[Δείτε το Video ΕΔΩ]

Τις τελευταίες ημέρες το διαδίκτυο γέμισε από το τραγούδι ενός ηλικιωμένου καθολικού ιερέα. Αυτό που έκανε εντύπωση ήταν ότι το τραγούδι ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ το παρτιζάνικο Bella Ciao.

Ωπ! Τι γίνεται εδώ; Ποιος είναι αυτός ο «κόκκινος παπάς»;

Ο Don Andrea Gallo, λοιπόν, γεννήθηκε το 1928 στη Γένοβα, έκανε ιεραποστολή στη Βραζιλία τη δεκαετία του 1950 απ’ όπου τον έδιωξε η τότε χούντα, επέστρεψε στη Γένοβα κι έγινε εφημέριος στην ενορία του San Benedetto in Porto.

Με την καθημερινή του δράση έκανε την ενορία του «σημείο αναφοράς για αγωνιστές της Νέας Αριστεράς, χριστιανούς ή όχι» από το 1970.

Η μητρόπολη τον μετακίνησε στο νησάκι της Capraia. Το 1975 γεννήθηκε η Κοινότητα του San Benedetto in Porto, «ένα νησί αλληλεγγύης στην καρδιά μιας πόλης με χίλια προβλήματα, που φροντίζει εξαρτημένους από ναρκωτικά, αλλά γενικότερα άτομα που αντιμετωπίζουν δυσκολίες: πρώην πόρνες, πρώην κλέφτες, άνδρες και γυναίκες στη μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο» (από το βιβλίο του Don  Andrea Gallo «Αγγελικά Αναρχικός») [Θα παρουσιάσουμε το βιβλίο στο RsB)

«Αυτό που μετράει είναι να κάνουμε τα πάντα για να πάρει το λόγο ο φτωχός κόσμος, αυτός που δεν μετράει και γι’ αυτό τον κακομεταχειρίζονται» τα λέει όλα ο «παπάς του πεζοδρομίου», όπως αυτοχαρακτηρίζεται.

Grazie Don Andrea!»

ΠΗΓΗ THEBEST ΕΔΩ

 

 

Read Full Post »

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης : Τα πτερόεντα δώρα

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σε μία από τις ελάχιστες φωτογραφίες που του είχε τραβήξει με το ζόρι ο Ιάκωβος Πολυλάς.

Εδώ ο συγγραφέας  στο γνωστό καφενείο  του κυρ Γιάννη της Δεξαμενής στο Κολωνάκι. Η φωτογραφία αυτή αποτέλεσε το πρότυπο για να γίνουν διάφορες συνθέσεις, χαρακτικά κ.λπ. όπως βλέπετε στην από κάτω φωτογραφία. Ένα από τα γνωστά σκίτσα του Παπαδιαμάντη είναι εκείνο του Κόντογλου. 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης : Τα πτερόεντα δώρα

 Ξένος του κόσμου και της σαρκός κατήλθεν την παραμονήν από τα ύψη συστείλας τας πτέρυγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια, δια να φιλεύση τους κατοίκους της πρωτευούσης. Ήτον ο καλός άγγελος της πόλεως.

  Εκράτει εις την χείραν εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τα τρία ταύτα δώρα ήθελε να μεταδώση εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται.

   Εισήλθεν εν πρώτοις εις εν αρχοντικόν μέγαρον. Είδεν εκεί το ψεύδος και την σεμνοτυφίαν, την ανίαν και το ανωφελές της ζωής, ζωγραφισμένα εις τα πρόσωπα του ανδρός και της γυναικός και ήκουε τα δύο τέκνα να ψελλίζωσι λέξεις εις άγνωστον γλώσσαν. Ο Άγγελος επήρε τα τρία ουράνια δώρα του και έφυγε τρέχων εκείθεν.

   Επήγεν εις την καλύβαν πτωχού ανθρώπου. Ο ανήρ έλειπεν όλην την ημέραν εις την ταβέρναν. Η γυνή επροσπάθει ν’ αποκοιμήση με ολίγον ξηρόν άρτον τα πέντε τέκνα, βλασφημούσα άμα την ώραν που είχεν υπανδρευθή. Τα μεσάνυχτα επέστρεψεν ο σύζυγός της· αυτή τον έβρισε νευρική, με φωνήν οξείαν, εκείνος την έδειρε με την ράβδον την οζώδη και μετ’ ολίγον οι δύο επλάγιασαν, χωρίς να κάμουν την προσευχήν των και ήρχισαν να ροχαλίζουν με βαρείς τόνους. Έφυγεν εκείθεν ο Άγγελος.

  Ανέβη εις μέγα κτήριον, πλουσίως φωτισμένων. Ήσαν εκεί πολλά δωμάτια με τραπέζας κι επάνω των έκυπτον άνθρωποι, μετρούντες αδιακόπως χρήματα, παίζοντες με χαρτιά. Ωχροί και δυστυχείς, όλη η ψυχή των ήτο συγκεντρωμένη εις την ασχολίαν ταύτην. Ο Άγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τας πτέρυγάς του, δια να μην βλέπη, κι έφυγε δρομαίος.

   Εις τον δρόμον συνήντησε πολλούς ανθρώπους, άλλους εξερχομένους από τα καπηλεία, οινοβαρείς και άλλους κατερχομένους από τα χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινάς είδε ν’ ασχημονούν και τινάς ήκουσε να βλασφημούν τον Άη-Βασίλην ως πταίστην. Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτέρυγάς του τα ώτα, δια να μην ακούη, και αντιπαρήλθεν.

   Υπέφωσκεν ήδη η πρωία της πρωτοχρονιάς και ο Άγγελος, δια να παρηγορηθή, εισήλθεν εις την εκκλησίαν. Αμέσως πλησίον εις τας θύρας είδεν ανθρώπους να μετρούν νομίσματα, μόνον πως δεν είχον παιγνιόχαρτα εις τας χείρας και εις το βάθος αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα ως Μήδον σατράπην της εποχής του Δαρείου, ποιούντα διαφόρους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά, άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς: Τον Δεσπότην και αρχιερέα!

   Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. Επήρε τα πτερόεντα δώρά του – το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τας συνειδήσεις, την αύραν, την ικανήν να δροσίζη τας ψυχάς και την ζωήν, την πλα-σμένην δια να πάλλη εις τας καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας.

Για την αντιγραφή π. Γεώργιος Φραγκιαδάκης

Χαρούμενα Χριστούγεννα

&

Ευλογημένος ο καινούριος χρόνος

Read Full Post »

Άλντους Χάξλεϋ: «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος»/ BRAVE NEW WORLD (1932)

 

Το βιβλίο του Άλντους Χάξλεϋ [ΕΔΩ] έχει κυκλοφορήσει σε αρκετές εκδόσεις στη χώρο μας (πρώτη το 1971) και σε χιλιάδες εκδόσεις στο εξωτερικό. Θεωρείται σαν ένα από τα σπουδαιότερα βιβλία, όπως το 1984 του Όργουελ.

 

 

 

 

«Θαυμαστός καινούργιος κόσμος»/ BRAVE NEW WORLD»: H φράση αποδίδεται στον Σέξπιρ, στο έργο του «η Τρικυμία»  για να γίνει γνωστή παγκοσμίως από  τον Άλντους Χάξλευ και στη συνέχεια να γίνει σύνθημα σε διαδηλώσεις, τίτλος    βιβλίων και άρθρων από  νεώτερους συγγραφείς και δημοσιογράφους… ή με βάση τον τίτλο να γραφτούν θέματα και διαλέξεις, πολιτικές ομιλίες κ.λπ.

Μερικά δείγματα  χρησιμοποίησης του τίτλου: Γιάννης Μηλιός «Ανταγωνισμός παντού: Ο θαυμαστός νέος κόσμος του κεφαλαίου» (ΕΔΩ), Γιώργος Λιερός: «Υπαρκτός καινούργιος κόσμος – Κοινωνική/Αλληλέγγυα και Συνεργατική Οικονομία» (ΕΔΩ), Γκίντερ Βάλραφ: «Από τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο» – Η αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος (ΕΔΩ).

Για τη βιογραφία του Άλντους Χάξλεϋ διαβάστε  ΕΔΩ  ΕΔΩ ΕΔΩ . Να προσθέσουμε όμως   κάτι δεν αναφέρεται πουθενά, ότι δηλαδή ο Άλντους Χάξλεϋ έκανε την επιμέλεια της μετάφρασης από τα Ελληνικά στα Αγγλικά του βραβευμένου ντοκιμαντέρ ΤΟ ΔΑΦΝΙ του Άγγελου Προκοπίου (1952), λεπτομέρεια? ΟΧΙ δεν είναι και διαβάστε ΕΔΩ γιατί δεν είναι λεπτομέρεια.

Ο Προκοπίου είχε επιλέξει ότι το καλύτερο «κυκλοφορούσε» εκείνη την περίοδο για να δημιουργήσει το πρώτο ντοκιμαντέρ στην ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου με θέμα τον πολιτισμό, δηλαδή τα ψηφιδωτά στο Δαφνί. Το ντοκιμαντέρ αυτό βραβεύτηκε με τα πρώτα βραβεία στα φεστιβάλ του Εδιμβούργου και της Νέας Υόρκης.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ τι φοβόταν ο Όργουελ και τι διαπίστωνε ο Χάξλεϋ.

[ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΜΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ]

 

Read Full Post »

Ο Πουλαντζάς σήμερα: [18/12/2009 – 19/12/2009] Οι εισηγήσεις από το διεθνές συνέδριο, 30 χρόνια από το θάνατό του]

 

Περισσότερα για το συνέδριο ΕΔΩ

Read Full Post »

Μανώλης Γλέζος: «Και ένα μάρκο να ήταν… Οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα»

 

Οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα
Η γενοκτονία του ελληνικού λαού
Το κόστος της Κστοχής σε αίμα και σε κόπο
Μια ανεξόφλητη επιταγή

Και ένα µάρκο να ήταν η οφειλή, η Γερµανία έχει τη νοµική, την ιστορική, αλλά προπαντός την ηθική υποχρέωση να εκπληρώσει τα χρέη της απέναντι στην Ελλάδα.

Η περιφρονητική, υποτιµητική και απαξιωτική, όλο λοιδορίες, ως και απάνθρωπη συµπεριφορά της Γερµανίας απέναντι στην Ελλάδα φαίνεται, από πρώτη όψη, δυσεξήγητη και εύλογα δηµιουργεί πολλά ερωτήµατα. Τι συµβαίνει; Γιατί αυτή η στυγνή διαγωγή; Η στάση αυτή υποχρεώνει, πρώτα και κύρια, να υπενθυµίσουµε τι υπέστη ο ελληνικός λαός από τα γερµανικά στρατεύµατα στη διάρκεια της Κατοχής στο Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο -ολόκληρο το σχέδιο διάλυσης της Ελλάδας µε το διαµελισµό της και αφανισµού του Ελληνικού Λαού µε τη γενοκτονία-, να παρουσιάσουµε τις ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις, να τονίσουµε τις σηµερινές οφειλές της Γερµανίας προς την Ελλάδα και, πάνω απ’ όλα, να υπογραµµίσουµε την ουσιαστική και ηθική πλευρά του προβλήµατος.

Επιδιώκουµε την ολόπλευρη ενηµέρωση και κατανόηση του προβλήµατος απ’ όλους. Αποσκοπούµε να ξεθάψουµε το θέµα των οφειλών της Γερµανίας προς την Ελλάδα, το οποίο έχουν θάψει στα τάρταρα της λησµοσύνης από τη µια η γερµανική εκδικητικότητα και από την άλλη το µένος κατά της Εθνικής Αντίστασης. Δε µας διακατέχει µίσος κατά του γερµανικού λαού.

Θέλουµε διακαώς, επιδιώκουµε µε κάθε τρόπο και ευελπιστούµε στη φιλία των λαών Ελλάδας – Γερµανίας.

Προϋπόθεση απαραίτητη όµως της φιλίας αποτελεί η αποκατάσταση του δικαίου.

Περισσότερα ΕΔΩ 

Read Full Post »

Γιώργος Καραμπελιάς: «Η αποστασία των διανοούμενων»

 

[Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή όχι με την «εσωστρέφεια» του συγγραφέα η εκτίμησή μας είναι ότι το βιβλίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως και η παρουσίασή του την Παρασκευή 21/12/2013. RsB]

Στα πρώτα χρόνια της σαρωτικής κρίσης, που άρχισε το 2009, μπροστά στην πανθομολογούμενη ανικανότητα και διαφθορά των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, ο ελληνικός λαός αναζήτησε προς στιγμήν, τη σωτηρία στη λεγόμενη «πνευματική ηγεσία». Και βρέθηκε μπροστά στην «προδοσία των διανοουμένων», την πλήρη εξάντληση των πνευματικών ρευμάτων που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική περίοδο. Αυτή η «αποστασία», αυτή η κυριολεκτική «φυγή» από το σώμα και το πεπρωμένο του ελληνισμού, είναι το αντικείμενο του βιβλίου…

…αν η σύνθεση αποτελεί ένα καθολικό, πλανητικό, ζητούμενο, για τους Έλληνες συνιστά μια κυριολεκτικά υπαρξιακή συνθήκη. Ζώντας στα σύνορα των κόσμων, στη συμβολή τριών ηπείρων, προσπαθώντας να γεφυρώσουμε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, διαμορφώσαμε έναν πολιτισμό των συνόρων. Η διαλεκτική αποτελεί όρο της επιβίωσής μας: Όποτε επιτυγχάνουμε την αλληλοπεριχώρηση διάσπαρτων και κάποτε αντιφατικών στοιχείων, τότε έχουμε τη δυνατότητα μιας υψηλής παραγωγής πολιτισμού, ιδεών, πολιτικού αποτελέσματος. Αντίθετα, σε όλες εκείνες τις στιγμές που τα membra disjecta του ελληνισμού δεν κατορθώνουν να συντονιστούν, τότε κυριαρχεί η παρακμή, η ένδεια των ιδεών, ο καημός της ρωμιοσύνης· τότε το ανολοκλήρωτο και το μισερό περνάει στο προσκήνιο.

…Επειδή, η γεωγραφία μας δεν άλλαξε, επειδή η παράδοσή μας εξακολουθεί να παραμένει εν μέρει ενεργή, επειδή συνεχίζουμε να είμαστε το σταυροδρόμι που οδηγεί από την Ανατολή στη Δύση και από το Βορρά στο Νότο, μπορούμε να αποτελέσουμε και πάλι μια μεγάλη γέφυρα πολιτισμών και επομένως ένα χώρο αυτόνομης πνευματικής παραγωγής. Προϋπόθεση είναι να αναλάβουμε την πνευματική μας κληρονομιά στο σύνολό της, από την αρχαιότητα, στη βυζαντινή περίοδο, μέχρι τα νεότερα χρόνια της αντίστασης και της δημιουργίας του νεότερου πολιτισμού μας. Αυτός είναι ο πρώτος όρος. Ο δεύτερος είναι να αντικρίσουμε τον υπόλοιπο κόσμο, τη Δύση και την Ανατολή, τον Βορρά και το Νότο, κατάματα, χωρίς αισθήματα μειονεξίας και υποταγής, αφού ως βάση του εκσυγχρονισμού μας θα έχουμε αναλάβει την παράδοσή μας ως σύνολο.

Το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο. Η μοναδική διέξοδος θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό «DNA» μας, έναν ατόφιο οργανισμό.

 

Περισσότερα ΕΔΩ

Read Full Post »

Γιώργος Λιερός: «Υπαρκτός καινούργιος κόσμος – Κοινωνική/Αλληλέγγυα και Συνεργατική Οικονομία

 

Γιώργος Λιερός
Υπαρκτός καινούργιος κόσμος: Κοινωνική/Αλληλέγγυα και Συνεργατική Οικονομία

Σχήμα 12,5Χ19,5 • 168 σελίδες • Τιμή 6 ευρώ

Τελικά, τι είναι η «κοινωνική οικονομία» για την οποία γίνεται τόσος λόγος τελευταία; Γιατί μιλάμε παράλληλα και για «αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία»; Τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και συνεργατισμού είναι απλώς μια «εναλλακτική οικονομία» στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς ή μπορεί να αποτελέσουν ένα εφαλτήριο, μια αναγκαία συνθήκη για την υπέρβαση και την ανατροπή του καπιταλισμού;

Το βιβλίο αναζητεί στην κοινωνική οικονομία, σ’ έναν χώρο που βρίσκεται στα όρια της οικονομίας της αγοράς, δυναμικές υπέρβασης του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς. Προσπαθεί να βρει εκεί θεσμούς της νέας κοινωνίας που κυοφορείται μέσα στην παλιά, δομές του πραγματικού κινήματος που καταργεί την παλιά τάξη πραγμάτων· θεσμούς και δομές εμπνευσμένες από αξίες οι οποίες συγκρούονται με το φαντασιακό της καταναλωτικής κοινωνίας, το φαντασιακό του homo œconomicus και την ιδεολογία της ανάπτυξης.
Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης (βλέπε κοινωνικής κατάρρευσης), η κοινωνική οικονομία αποτελεί όχι μόνο πεδίο δοκιμασίας των αντικαπιταλιστικών προταγμάτων στην πράξη αλλά και την κύρια ή τη μόνη δυνατή απάντηση όσων από τους από κάτω πετάγονται οριστικά εκτός απασχόλησης και εκτός κοινωνικής προστασίας· είναι ο τόπος στον οποίο συναντώνται οι ανάγκες της επιβίωσης με τα πιο ευγενικά οράματα και την ανάκτηση της αξιοπρέπειας.

Περισσότερα ΕΔΩ

Read Full Post »