Dimitri Roussopoulos: «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ – Πέρα από τον Περιβαλλοντισμό»

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί α) 2 Σεπτεμβρίου 2017 στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Συνόδου του TRISE [ΕΔΩ] β) 14 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα.

Για το συγγραφέα Dimitri Roussopoulos διαβάστε ΕΔΩ. | Για τις εκδόσεις BLACK ROSE BOOKS διαβάστε ΕΔΩ.

Read Full Post »

Edgar Morin/ Εντγκάρ Μορέν: Ο δρόμος για το μέλλον της ανθρωπότητας

Το διαστημόπλοιο Γη συνεχίζει με μεγάλη ταχύτητα την πορεία του μέσα από μια διαδικασία με τρία πρόσωπα: οικουμενικοποίηση, δυτικοποίηση και ανάπτυξη. Όλα είναι αλληλεξαρτημένα, ταυτόχρονα όμως είναι χωρισμένα. Η τεχνο-οικονομική ενοποίηση του κόσμου συνοδεύεται από εθνοτικές, θρησκευτικές, πολιτικές συγκρούσεις, από οικονομικές αναστατώσεις, από την υποβάθμιση της βιόσφαιρας, από την κρίση των παραδοσιακών πολιτισμών, αλλά και από τη νεωτερικότητα. Πολλαπλές κρίσεις εμπλέκονται στη μεγάλη κρίση της ανθρωπότητας, που δεν κατορθώνει να γίνει ανθρωπότητα.

Πού μας οδηγεί ο δρόμος που ακολουθούμε; Προς μια συνεχή πρόοδο; Δεν μπορούμε πλέον να το πιστεύουμε. Ο θάνατος του ολοκληρωτισμού ξύπνησε το θρησκευτικό φανατισμό και ενίσχυσε το χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό. Αυτά σφίγγουν ολοένα και περισσότερο τον κόσμο στα πλοκάμια τους. Η μείωση της φτώχειας συντελείται όχι μόνο με την αύξηση της υλικής ευμάρειας, αλλά και με μια τεράστια αύξηση της αθλιότητας. Βαίνουμε προς μια αλυσιδωτή καταστροφή; Φαίνεται πολύ πιθανόν, αν δεν αλλάξουμε δρόμο.

Ο Εντγκάρ Μορέν θέτει τις βάσεις για ένα «Δρόμο» σωτηρίας, που θα μπορούσε να σχεδιαστεί με τη σύγκλιση μυριάδων μεταρρυθμιστικών δρόμων και να μας οδηγήσει σε μια μεταμόρφωση ακόμα πιο εντυπωσιακή από αυτή που πραγματοποίησαν οι ιστορικές κοινωνίες με αφετηρία τις αρχαϊκές θηρο-τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες.

Περισσότερα ΕΔΩ ΕΔΩ

Read Full Post »

Ψηφιοποιημένο από το Πάντειο το περιοδικό «Τετράδια : Πολιτικού Διαλόγου Έρευνας και Κριτικής»

[Το εξώφυλλο του περιοδικού  «τετράδια», τ.64,  που βλέπετε στην ανάρτηση δεν είναι ψηφιοποιημένο. Η ψηφιοποίηση ξεκινάει από το πρώτο (1) τεύχος του περιοδικού, Φθινόπωρο 1980 και ολοκληρώνεται με το τ.61 Χειμώνας 2012. Ωστόσο το περιοδικό εξακολουθεί και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ . Τα περιεχόμενα του τελευταίου τ.65, Άνοιξη – Καλοκαίρι 2016 είναι ΕΔΩ. Η ψηφιοποίηση έγινε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο ΠΑΝΔΗΜΟΣ που έχει κάνει το ίδιο για τα περιοδικά ΑΝΤΙ και ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ (θα τον παρουσιάσουμε αργότερα]

---

Τα «Τετράδια» πρωτοκυκλοφόρησαν το φθινόπωρο του 1980 με την πρωτοβουλία μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που συσπειρώνονταν στα πλαίσια της «Εκδοτικής Ομάδας Εργασία» στην αρχή και της «Ομάδας Εργασία» στην συνέχεια και που ύστερα από μια μακροχρόνια πορεία στο πολιτικό και θεωρητικό πεδίο, θέλησε μέσω του εντύπου αυτού να ενισχύσει τις προσπάθειες κριτικής αντιμετώπισης της σύγχρονής μας πραγματικότητας και να συμβάλλει στο άνοιγμα ενός πλατιού δημοκρατικού διαλόγου γύρω από την κρίση και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική δημοκρατική και πατριωτική αριστερά.

Επισκεφτείτε το site ΠΑΝΔΗΜΟΣ του Πανεπιστημίου για να δείτε τα τεύχη 1-61.

Read Full Post »

ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ «ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗ»

Διαβάστε ΕΔΩ τα στοιχεία του βιβλίου και ορισμένες κριτικές σε συνδέσμους. Για το συγγραφέα και φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη διαβάστε ΕΔΩ και ΕΔΩ.

Αναλυτική παρουσίαση των περιεχομένων του βιβλίου ΕΔΩ.

Για το «Συντηρητισμό» του Παναγιώτη Κονδύλη διαβάζουμε την πρόσφατη κριτική παρουσίαση από το Γιώργο Λαμπράκο ΕΔΩ.

Εμείς το μόνο που προσθέτουμε και σχολιάζουμε είναι ότι οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης εκδίδουν εξαιρετικά βιβλία και μάλιστα σε δύσκολους καιρούς. ΕΥΓΕ.

 

Read Full Post »

Ροβήρος Μανθούλης «ΜΟΝΤΑΖ» | Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

Διαβάστε πρώτα ένα σύντομο βιογραφικό για τον σκηνοθέτη Ροβήρο Μανθούλη [ΕΔΩ] και μία συνέντευξή του  [ΕΔΩ]. Το προσωπικό του ιστολόγιο [ΕΔΩ].

Ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Νίκος Θεοδοσίου για το Ροβήρο Μανθούλη [ΕΔΩ] | Στην παρουσίαση του βιβλίου στις 5 Ιανουαρίου θα προβληθεί το μάστερ-κλας του Ροβήρου Μανθούλη του Ροβήρου Μανθούλη για την ταυτότητα του αθέατου σκηνοθέτη, από το DVD που έγινε με την επιμέλεια του σκηνοθέτη Νίκου Θεοδοσίου και του σκηνοθέτη Άρη Μπαφαλούκα.

και τώρα διαβάστε για το βιβλίο

Πώς η Wall Street βαφτίστηκε κομμουνιστική /Τράπουλα και μυαλό, τα φοβερά εργαλεία του μοντάζ / Εν αρχή η αρχή, το μέσον και η τελευτή / Η ταυτότητα του Δημήτρη, τα κυπαρίσσια και το πολυβόλο / Το κέντρο της Αθήνας ξαναχτίζεται εν ριπή οφθαλμού / Τηλεπάθεια: Ξενάγηση στη Γιάφα από ένα μπαλκόνι του Μόντε Κάρλο / Το κλειδί που πέφτει στο Αιγαίο από το αεροπλάνο της Ελ Αλ / Robbie Mathews: «Το σινεμά δεν είναι φωτοκόπια, είναι θρησκεία» / Κατάσχω τις ταινίες της Λένι Ρίφενσταλ ως λεία πολέμου / Στον κινηματογράφο έχουμε γυμνό και γυμνό / Ιδού οι μυστικοί κώδικες των εικόνων / Ιδού ένα ποίημα που χορεύεται / Ταϊτή: η χορωδία της ενορίας μπροστά στην πυρηνική βόμβα που σκάει / Τι βλέπει ο ασθενής όταν η μικροκάμερα διέρχεται το σώμα του; Βλέπει όλες τις αχώνευτες ταινίες που έχει ακόμα στο στομάχι του / Διαλέξτε: τη Μελίνα της «Στέλλας» ή τη Μελίνα του «Ποτέ την Κυριακή» / Σαμπλόν εδώ Σαμπλόν εκεί, ο Σαμπλόν γλίτωσε την επιστράτευση / 1939: Πώς μ’ ένα «cut» η Γραμμή Μαζινό πλησιάζει τη Γραμμή Ζίγκφριντ / Η Μανιάτισσα που «ντύνει» την ελιά με πέτρες για να μην κρυώσει / Ο Άμλετ παρακολουθεί το βραδινό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ!

Έχω ετοιμάσει και έχω χρησιμοποιήσει αρκετά στα νιάτα μου (δηλαδή όταν ήμουν μόνο 75 χρόνων) ένα master-class για τον «αθέατο σκηνοθέτη». Βασίζεται στη θεωρία ότι ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να φαίνεται στο έργο του γιατί τότε παρακολουθείς τον σκηνοθέτη και όχι το έργο. Υποστηρίζει πως σ’ ένα έργο δεν πρέπει να φαίνονται οι «ραφές». Γιατί όλες οι τέχνες βασίζονται στο μοντάζ. Όχι μόνο ο κινηματογράφος. Μια κολόνα του Παρθενώνα είναι κομμάτια μάρμαρο το ένα πάνω στο άλλο. Αλλά δεν βλέπουμε κομμάτια. Βλέπουμε κολόνα. Ακόμα καλύτερα, βλέπουμε ναό!
Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε όσους συνθέτουν, ανασυνθέτουν και καταβροχθίζουν τον δημιουργικό κινηματογράφο. Δεν απευθύνει υποθήκες, αλλά εμπειρίες που να αφήνουν ποιητικά κατάλοιπα. Ανάλογες εμπειρίες θα βρει κανείς σ’ όλους τους παλαίμαχους επαγγελματίες κινηματογραφιστές. Όσο για τους μοντέρ, θα τους βοηθήσει ίσως να τετραγωνίζουν ενίοτε τους κύκλους των σκηνοθετών!

[περισσότερα ΕΔΩ]

Read Full Post »

ΠΕΔΡΟ ΚΑΖΑΣ Ιστορία απίστευτη βγαλμένη από κάποιο χειρόγραφο, που βρέθηκε στο Οπόρτο, και ζωγραφισμένη από το ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Με αφορμή την έκθεση στο στο Βυζαντινό Μουσείο για το Φώτη Κόντογλου – «η προσωπικότητά του ως λογοτέχνη, κριτικού, ερευνητή των βυζαντινών χρωμάτων και συντηρητή» παρουσιάζουμε τη νουβέλα του από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου «ΠΕΔΡΟ ΚΑΖΑΣ Ιστορία απίστευτη βγαλμένη από κάποιο χειρόγραφο, που βρέθηκε στο Οπόρτο, και ζωγραφισμένη από το ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ «. Κλικάρετε ΕΔΩ για να τη διαβάσετε…

Αν δεν γνωρίζετε για το Φώτη Κόντογλου ας είναι η νουβέλα και η έκθεση στο Βυζαντινό Μουσείο αυτή μια αφορμή για να μάθετε για αυτόν. Για την έκθεση διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ ΕΔΩ.

Read Full Post »

ANSERMET FRANCOIS, MAGISTRETTI PIERRE: «ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ»

Ο Φρόυντ υποστήριζε τον διαχωρισμό της ψυχανάλυσης από τις νευροεπιστήμες, θεωρώντας ακόμα πρόωρο τον συγκερασμό των δύο πεδίων. Στις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όμως, και μετά την αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, έννοιες όπως συνείδηση και ασυνείδητο μπορούν πλέον να συζητηθούν όχι μόνο στο πλαίσιο της ψυχανάλυσης, αλλά και στο επίπεδο της νευροβιολογίας.
Το βιβλίο προέκυψε από τη συνάντηση των δύο αυτών επιστημονικών κλάδων, η οποία βασίστηκε στην κοινή διαπίστωση ότι κάθε εμπειρία αφήνει πίσω της ένα ίχνος. Η ψυχανάλυση μιλά για τα ίχνη που αφήνει η εμπειρία στην ανθρώπινη ψυχή. Πώς όμως αποτυπώνονται τα ίχνη της εμπειρίας στον εγκέφαλο και, συνολικότερα, στο σώμα μας;
Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες επιστημονικές έρευνες, η απάντηση κρύβεται στη νευρωνική πλαστικότητα, οι μηχανισμοί της οποίας λειτουργούν ακατάπαυστα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ατόμου, διαμορφώνοντας καθοριστικά το μέλλον του. Καθώς τα ίχνη εγκαθίστανται στο ασυνείδητο, αναδιατάσσονται, ενώνονται ξανά και ξανά, και δημιουργούν μια ατομική εσωτερική πραγματικότητα που τελικά κάνει τον καθένα μας μοναδικό. Θα μπορούσε να πει κανείς, λοιπόν, πως είναι σαν να είμαστε «βιολογικά καθορισμένοι να μην είμαστε βιολογικά καθορισμένοι, να είμαστε ελεύθεροι».

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

Read Full Post »

Κορνήλιος Καστοριάδης: «Η Φιλία και ο Έλεος»

Το κείμενο του άρθρου αποτελεί απόσπασμα σεμιναρίου (1983) του Κορνήλιου Καστοριάδη, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στο εξαιρετικό βιβλίο «Η Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι» (εκδ. «Κριτική. Επιστημονική Βιβλιοθήκη», Αθήνα, 2008, μετάφραση: Ζωή Καστοριάδη.)

—————————–
Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παραδόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη απόδοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό. Η φιλία είναι το γένος, που σαν επιμέρους είδη του έχει τις διάφορες μορφές συναισθημάτων, που μπορούν να συνδέσουν τα άτομα. Και στην ελληνική πόλη, η φιλία έχει πολύ σημαντικές θεσμικές πτυχές. Βεβαίως, πρόκειται κυρίως για τη φιλική σχέση μεταξύ ανδρών, συχνά βάσει άτυπων πολιτικών συνδέσμων που ονομάζονται εταιρείαι, ενώ ο Πλάτων, όπως και ο Αριστοτέλης, θα πουν δικαίως, ότι η φιλία είναι κατ’ εξοχήν ο τύπος σχέσης, που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε μια ελεύθερη κοινότητα και ότι μια τέτοια κοινότητα την προϋποθέτει.
Κατά κανόνα, η τυραννία δεν μπορεί να ανεχθεί τη φιλίαν (Πλάτων, «Πολιτεία», Ι, 576a, Αριστοτέλης, «Ηθικά Νικομάχεια», Θ, 1161a 30-35, 1161b 1-10). O τύραννος έχει κάθε συμφέρον να εμποδίσει την, ανεξάρτητα από αυτό τον ίδιο, δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τον αγώνα εναντίον της εξουσίας του και, εν πάση περιπτώσει, τη σύσταση μέσα στην κοινωνία ενός κέντρου αναφοράς που διαφεύγει του ελέγχου του. Μπορούμε να δούμε το πράγμα από μια μακιαβέλεια σκοπιά -δεν λέω μακιαβελική-, θέτοντας το ερώτημα του πώς πρέπει να ενεργήσει ο τύραννος για να κυβερνήσει. Απάντηση: πρέπει να καταστρέψει τις φιλικές σχέσεις. Ας μεταθέσουμε το ερώτημα στην εποχή μας: τι χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να εξασφαλίσει τη θέση του; Να διαρρήξει με κάθε τρόπο όλες τις ανεξάρτητες από αυτό σχέσεις μέσα στην κοινωνία, να καταφέρει να κονιορτοποιήσει το λαό και να καταστήσει μοναδικό κέντρο αναφοράς και ενοποίησης τους την ίδια την εξουσία.
Δεν είναι εξ’ άλλου τυχαίο το γεγονός ότι, πολύ συχνά, οι αφηγήσεις των τυραννοκτόνων φέρνουν στο προσκήνιο φίλους, όπως στο περίφημο παράδειγμα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονος στην Αθήνα, οι οποίοι σκότωσαν τον Ίππαρχο, γιο του τυράννου Πεισίστρατου. Θα βρούμε και άλλους στη νότια Ιταλία… Επομένως, η πρώτη διαπροσωπική σχέση, που μετρά στην πολιτική ζωή της κοινότητας είναι η φιλία, θα επανέλθω.
Το δεύτερο στοιχείο, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Αριστοτέλη στον ορισμό της τραγωδίας, είναι ο έλεος -θα μπορούσαμε να πούμε επίσης η συμπάθεια-, δεν πρόκειται για οίκτο ή για κάπως δακρύβρεχτη συμπόνια, αλλά για το γεγονός ότι ο ένας μπαίνει στη θέση του άλλου και συμπάσχει, δηλαδή μεταφορικά, υφίσταται αυτό που κάνει τον άλλο να πάσχει, δεν μένει απαθής απέναντι στη δυστυχία του. Βρίσκουμε έτσι σε ένα λόγο τουΔημοσθένη («Κατά Τιμοκράτους», 171,1) το απόσπασμα, όπου λέει, ότι κατά γενική ομολογία, πρέπει τους ασθενείς ελεείν, να επιδεικνύεται έλεος απέναντι στους αδύναμους, να λαμβάνεται υπόψη αυτό που τους συμβαίνει…
Η ιδέα, φυσικά, βρίσκεται ήδη στην Ιλιάδα. Σας θυμίζω τη σκηνή, στο τέλος του έπους, μεταξύ Αχιλλέως και Πριάμου. Βρίσκουμε εκεί όλο τον έλεον του κόσμου, ο καθένας μπαίνει στη θέση του άλλου, και μάλιστα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε λοιπόν να συγκρατήσουμε από τη μια τη φιλίαν, και από την άλλη τον έλεον, ως τυπικά συναισθήματα, που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ ατόμων. Το επαναλαμβάνω, έχουμε να κάνουμε εδώ, φυσικά, με μια άτυπη θέσμιση, κάτι σαν έθιμο, αλλά με την ισχυρή έννοια του όρου, δηλαδή αυτού, που κατά τα ειωθότα εφαρμόζεται στην πόλη.

Read Full Post »

Νόρμπερτ Ελίας «Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας» (Δοκίμιο πάνω στην κατάρρευση του πολιτισμού)

Η αγάπη για την πατρίδα που διατυμπάνιζαν οι Ναζί και στο όνομα της οποίας συσπείρωσαν μεγάλα τμήματα του γερμανικού λαού δεν ήταν αγάπη για την αληθινή Γερμανία, για τη Γερμανία όπως αυτή ήταν στην πραγματικότητα. Η αγάπη τους δεν αφορούσε μια Γερμανία που είναι ένα έθνος μεταξύ άλλων ισότιμων εθνών. Ήταν αγάπη για μια Γερμανία όπως αυτή όφειλε να είναι σύμφωνα με τα αισθήματά τους: μια Γερμανία μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη. Ήταν αγάπη για μια Γερμανία ιδεατή.
Ούτε ο Χίτλερ αγαπούσε τη Γερμανία όπως πραγματικά ήταν. Αυτό που αγαπούσε ήταν μια οπτασία της Γερμανίας και του μεγαλείου της. Ο ναζιστικός πόλεμος και η όλη θηριωδία εκείνων των ετών ήταν η απέλπιδα κίνηση ενός έθνους που καταποντιζόταν ταχύτατα σε θέση δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας. Οι Γερμανοί είδαν αυτό τον πόλεμο ως την ύστατη απόπειρά τους να φανούν αντάξιοι της ιδεατής τους αυτοεικόνας.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι δεν ήταν ανάγκη να εξοντωθούν εκατομμύρια Εβραίοι για να μάθουν οι Γερμανοί να ζουν με μια λιγότερο λαμπερή εικόνα του εαυτού τους. Σπανίως, όμως, ισχυροί κοινωνικοί σχηματισμοί συμβιβάζονται ειρηνικά με τον περιορισμό της ισχύος τους. Στρέφονται ξανά και ξανά σε ηγέτες που προβάλλουν ενώπιόν τους την εικόνα ενός υπέρτερου μεγαλείου, που απευθύνονται σ’ αυτούς στο όνομα υψηλών αξιών και τους καλούν ν’ αντισταθούν στην απειλή και να πολεμήσουν για τη συλλογική ανωτερότητα και τα ιδανικά της.
Όπως τα άγρια ζώα, έτσι και τα ισχυρά έθνη γίνονται πολύ επικίνδυνα όταν νιώσουν στριμωγμένα, όταν αισθανθούν ότι η ισορροπία δυνάμεων γέρνει σε βάρος τους, ότι οι αξίες τους απειλούνται κι η υπεροχή τους αργοσβήνει. Όταν παρατηρούνται αυτά τα φαινόμενα, οι άνθρωποι συνήθως καταφεύγουν στη βία. Και τότε ξεσπούν πόλεμοι.
Ο Νόρμπερτ Ελίας έγραψε αυτό το δοκίμιο το 1961/62, με αφορμή τη δίκη του Άιχμαν που διεξαγόταν εκείνο τον καιρό στην Ιερουσαλήμ. Το δημοσίευσε 30 περίπου χρόνια αργότερα, ένα έτος πριν τον θάνατό του.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ για το βιβλίο ΕΔΩ

Παρουσιάσεις ΕΔΩ ΕΔΩ

Read Full Post »

Η Αθήνα υποψήφια για το Σήμα Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς | European Heritage Label

Δεκαέξι ευρωπαϊκοί τόποι με ιστορική και πολιτιστική σημασία προτάθηκαν  για το Σήμα Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς (European Heritage Label).

Μεταξύ αυτών και η Καρδιά της Αρχαίας Αθήνας!

Στην έκθεση της ανεξάρτητης επιτροπής επιλογής, που συστάθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Η καρδιά της Αρχαίας Αθήνας περιλαμβάνει σχεδόν εκατό μνημεία Ευρωπαϊκής σημασίας, όπως ο λόφος της Ακροπόλεως, η Αρχαία και Ρωμαϊκή Αγορά, η Βιβλιοθήκη του Αδριανού, ο λόφος της Πνύκας και το νεκροταφείο του Κεραμεικού. Από κοινού, τα μνημεία αυτά συνθέτουν ένα πλούσιο ιστορικό τοπίο όπου έλαβαν χώρα γεγονότα θεμελιώδους σημασίας για την διαμόρφωση βασικών πτυχών του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την ανάπτυξη της αρχαίας τέχνης και του θεάτρου έως την δημοκρατία, την ισότητα των δικαιωμάτων και την επιστήμη. Τα μνημεία αυτά έγινα μάρτυρες της ζωής μεγάλων προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής ιστορίας των οποίων τα διανοητικά επιτεύγματα έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στον ορισμό των κοινών ευρωπαϊκών αξιών όπως αυτές εκφράζονται σε διάφορους τομείς: την πολιτική και νομική σκέψη (Περικλής), την τέχνη και την αρχιτεκτονική (Φειδίας), την λογοτεχνία και το δράμα (Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης), την ιατρική και την επιστήμη (Ιπποκράτης), την ιστορική γραφή και μνήμη (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης)». 

Εκτός από την καρδιά της Αρχαίας Αθήνας, οι προτεινόμενοι τόποι βρίσκονται σε συνολικά 10 κράτη μέλη και είναι οι εξής: οι τόποι της Ειρήνης της Βεστφαλίας στο Μίνστερ και το Οσανμπρουκ (Γερμανία), το Κάστρο Hambach(Γερμανία), το Αρχείο της Κορώνης του Aragon (Ισπανία), η Εστία των Σπουδαστών (Residencia de Estudiantes, Ισπανία), το Αββαείο του Κλυνύ (Γαλλία), η Οικία του Robert Schuman (Γαλλία), το Πάρκο Μνήμης για το «πανευρωπαϊκό πικνίκ» (Pan-European Picnic Memorial Park, Ουγγαρία), το Μουσείο Casa Alcide De Gasperi (Ιταλία), η πόλη Kaunas της περιόδου 1919-1940 (Λιθουανία), η Ένωση του Λούμπλιν (Πολωνία), το Σύνταγμα της 3^ης Μαΐου 1791 (Πολωνία), το ιστορικό Ναυπηγείο Gdańsk (Πολωνία), η Γενική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Coimbra(Πορτογαλία), ο Χάρτης Δικαίου για την Κατάργηση της Θανατικής Ποινής (Πορτογαλία) και το Νοσοκομείο Franja Partisan (Σλοβενία).

Οι τόποι που θα επιλεγούν θα ανακοινωθούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Φεβρουάριο 2015.

Το σήμα Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς τιμά την πολιτιστική πολυμορφία της ευρωπαϊκής ηπείρου και αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση για τόπους που έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ιστορία, τον πολιτισμό και την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στην επισήμανση της ευρωπαϊκής τους διάστασης. Στους τόπους που θα επιλεγούν θα πραγματοποιηθεί σειρά ενημερωτικών και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων.

ΠΗΓΗ EUROPOLIS

Read Full Post »