Λάζαρος Ν. Παμπέρης: Οι πεταλούδες της Ελλάδας

 

Ο πλούτος της πανίδας των πεταλούδων της Ελλάδας, παρουσιάζεται ως προϊόν εξαντλητικής έρευνας και φωτογράφισης, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, που έγραψε τα τελευταία 25 χρόνια ο Λάζαρος Ν. Παμπέρης. Ύστερα από εξερευνήσεις σε όλη την Ελλάδα, με σκληρή προσπάθεια, υπομονή και επιμονή, καταγράφηκαν οι 235 πεταλούδες της Ελλάδας. Όλα τα είδη φωτογραφήθηκαν ελεύθερα και ζωντανά στο φυσικό τους περιβάλλον. Στο βιβλίο παρουσιάζονται εκτός από γενικά κείμενα για τις πεταλούδες, το περιβάλλον της Ελλάδας, η οικολογία και η αναλυτική περιγραφή των εξωτερικών χαρακτηριστικών των ειδών, και 1765 έγχρωμες φωτογραφίες, 234 χάρτες εξάπλωσης με διαγράμματα υψομέτρων για όλα τα 234 είδη και επί πλέον πολλά σχήματα, χάρτες, πίνακες και άλλα διαγράμματα. Σαν αποτέλεσμα της έρευνας προκύπτει η καταγραφή των παραγόντων που απειλούν την ύπαρξη των ειδών και η εκτίμηση της κατάστασής (Status) τους. Σ’ όλο το βιβλίο, με τα κείμενα και τις φωτογραφίες των ζωντανών ατόμων πεταλούδων, δηλώνεται με σαφήνεια η άμεση ανάγκη προστασίας των πεταλούδων της Ελλάδας και του κόσμου τους, που μοιράζονται μαζί με όλα τα είδη και φυσικά μαζί μας.

Κυκλοφορεί και σε αγγλική έκδοση.

Περισσότερα ΕΔΩ

Read Full Post »

ΚΑΥΣΗ

 

27/11 -27/12/2012

 

Ο Στράτος Τζίτζης, μετά το Σώσε Με και το 45m2, επιστρέφει -αυτή τη φορά- με το πρώτο του θεατρικό έργο και παρουσιάζει στο θέατρο OLVIO μια μαύρη κωμωδία για έναν κόσμο… υπό διάλυση.

Η υπόθεση
Μια παρέα πέντε ατόμων μαζεύονται σε ένα σπίτι, όπου έχει πεθάνει ένας δικός τους. Ενώ το κέντρο της πόλης «καίγεται» από ταραχές, αυτοί -κλεισμένοι στο σπίτι- δε μπορούν να συμφωνήσουν για τον τρόπο ταφής του. Το πτώμα σαπίζει, οι σχέσεις τους δοκιμάζονται, μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και μέσα σε λίγες ώρες τίποτα δε θα είναι το ίδιο…

Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Η Καύση αποτελεί μια «κρυφή» αλληγορία πάνω στη σημερινή κρίση αξιών. Με αφορμή μια οριακή κατάσταση -τη διαχείριση ενός θανάτου- και με αρκετό χιούμορ, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον «μεταπολιτευτικό» μας εαυτό στις διάφορες εκδοχές του, όπως αντιπροσωπεύονται από τα πέντε πρόσωπα του έργου και… το νεκρό.

Περισσότερα ΕΔΩ

Read Full Post »

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ: 29/11/-5/12/2012

 

Παρουσίαση των ταινιών (αφίσες, ώρες προβολών) ΕΔΩ

Read Full Post »

Δημήτρης Θ. Αρβανίτης, Δημήτρης Παπαχρήστος: ΣΤΗΝ ΡΟΗ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Παρουσίαση στον ΙΑΝΟ, Σταδίου 24
ΤΡΙΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 20:30
Παρουσιάζουν οι:
Γιώργος Σταματόπουλος, Δημοσιογράφος
Πέτρος Μανταίος, Αρθρογράφος

ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος
και σχολιάζει (με τον τρόπο του)
ο ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟΣ

Δώδεκα ιστορίες, έξι από τον καθένα, που πλέουν πάνω-κάτω στον Ευβοϊκό, δίχως ίχνος νοσταλγίας για τους τόπους που αλλάζουν και τις εποχές που χάνονται. Ο Αρβανίτης από την παλιά γέφυρα της Χαλκίδας στέλνει το ρεύμα των «τρελών νερών» στο δίαυλο της Ιστιαίας για να το παραλάβει ο Παπαχρήστος.

Εκδόσεις gramma 

Read Full Post »

ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑ: Παρουσίαση του βιβλίου της έκθεσης

Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης με θέμα τη συνέντευξη του Νίκου Ξυδάκη  (ΕΔΩ) με αφορμή την έκθεση «Αντικουλτούρα 1983-2012»  παρουσιάζουμε  με λίγα λόγια το βιβλίο…

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό…  Υπάρχουν 17 άρθρα για διάφορα θέματα τα οποία χαρακτηρίζουμε ως «άκρως πολιτικά – κοινωνικά» και για αυτό σας το συνιστούμε.

Δυστυχώς μέχρι σήμερα (18/11/2012) το βιβλίο δεν έχει καταχωρηθεί στο ΕΚΕΒΙ/ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ και δεν μπορούμε να σας συνδέσουμε. Ωστόσο σας ενημερώνουμε α) μπορείτε να το αγοράσετε από το CAMP Ευπόλιδος 4 και Απελλού 2, Πλατεία Κοτζιά, Αθήνα β) η έκθεση είναι μέχρι 22/11/2012  [ΕΔΩ] γ) Εκδόσεις ΙΔΙΟΜΟΡΦή [ΕΔΩ]

Read Full Post »

Κώστας Λάμπος : Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία

Διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο ΕΔΩ

… και για την παρουσίαση του βιβλίου στις 15 Νοεμβρίου 2012 ΕΔΩ

 

 

Read Full Post »

Zbigniew Herbert (1): «Η ψυχή του κ. Cogito και άλλα ποιήματα» [Τάδε έφη Δαμαστής (γνωστός επίσης κι’ ως Προκρούστης]

 

Zbigniew Herbert (1924-1988)

 

 

Για τον Zbigniew Herbert – «Κορυφαία μορφή της σύγχρονης πολωνικής λογοτεχνίας,  αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές του αιώνα μας» τον χαρακτηρίζει ο μεταφραστής Χάρης Βλαβιανός στην εξαιρετική εισαγωγή του για την ποιητική συλλογή του κ.Gogito – ήθελα να γράψω από τότε που διάβασα το βιβλίο «Η ψυχή του κ. Cogito και άλλα ποιήματα»   (2001) χωρίς να τα έχω καταφέρει.

Με αφορμή την «Παγκόσμια Ημέρα Ανεκτικότητας» που είναι στις 16 Νοεμβρίου θυμήθηκα από τη συλλογή ένα από τα «άλλα ποιήματα», το [Τάδε έφη Δαμαστής  (γνωστός επίσης κι’ ως Προκρούστης)] και σκέφτηκα να κάνω μια υπέρβαση, να αναρτήσω τους στίχους του «Πρoκρούστη» και να επανέλθω με την «Ψυχή του κ.Gogito».

Επειδή όμως δεν μπορώ ότι θα κρατήσω την υπόσχεσή μου ότι θα επανέλθω με τον κ.Gogito θα τολμήσω να διακινδυνέψω να εκφράσω μια άποψη: «Ο κ.Gogito του Zbigniew Herbert έχει πολλά χαρακτηριστικά με τον κ. Κόϋνερ του Μπέρλοτ Μπρέχτ»  καθώς και με τον «Guru» έναν «τύπο» που είχα κατασκευάσει για να λέει πράγματα αντί για μένα… Αλλά για αυτά είπαμε στο Νο2. Απολαύστε τώρα το ποίημα σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού από τα αγγλικά  στα ελληνικά (Οι αγγλικοί στίχοι  δημοσιεύονται στις απέναντι σελίδες του βιβλίου).

Τάδε έφη Δαμαστής  (γνωστός επίσης κι’ ως Προκρούστης)

Το κινητό μου βασίλειο ανάμεσα στην Αθήνα και τα Μέγαρα
κυβερνούσα μόνος τα δάση τις ρεματιές τα φαράγγια
χωρίς γέρους συμβουλάτορες γελοία σιρίτια μ’ ένα απλό ρόπαλο
μεταμφιεσμένος μόνο με τη σκιά ενός λύκου
και τον τρόμο που ο ήχος της λέξης Δαμαστής προκαλούσε

δεν είχα υποτελείς δηλαδή είχα αλλά γιά λίγο
δεν ζούσαν όσο η αυγή, όμως είναι συκοφαντία
να πει κανείς πως ήμουν ληστής
όπως ισχυρίζονται οι παραχαράκτες της ιστορίας

στην πραγματικότητα ήμουν ένας λόγιος ένας κοινωνικός αναμορφωτής
το αληθινό μου πάθος η ανθρωπομετρία

επινόησα ένα κρεβάτι στις διαστάσεις του τέλειου ανθρώπου
το συνέκρινα με τους ταξιδιώτες που έπεφταν στα χέρια μου
ήταν δύσκολο ν’ αντισταθώ στον πειρασμό – το ομολογώ
να τεντώνω άκρα να κόβω πόδια
οι ασθενείς πέθαιναν αλλά όσο περισσότεροι χάνονταν
τόσο ήμουν βέβαιος πως η έρευνα μου ήταν σωστή
ο σκοπός ήταν ευγενής η πρόοδος απαιτεί θύματα

ποθούσα να καταργήσω τη διαφορά ανάμεσα στο υψηλό και το χαμηλό
ήθελα να δώσω ένα και μόνο σχήμα στην αηδιαστικά ποικιλόμορφη ανθρωπότητα
δεν παραιτήθηκα ποτέ από την προσπάθεια να κάνω τους ανθρώπους ίσους

τη ζωή μου την πήρε ο Θησέας ο φονιάς του αθώου Μινώταυρου
αυτός που βγήκε απ’ τον λαβύρινθο με το κουβάρι νήμα μιάς γυναίκας
ένας τσαρλατάνος όλο κόλπα χωρίς αρχές ή όραμα του μέλλοντος

έχω τη βάσιμη ελπίδα πως άλλοι θα συνεχίσουν τις προσπάθειες μου
και θα ολοκληρώσουν το έργο που με τόση τόλμη έβαλα μπρος

Herbert Zbignief
Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: α) Τα ποιήματα στην έκδοση του Γαβριηλίδη (2001) είναι γραμμένα με πολυτονικό σύστημα, εδώ έχει αντιγραφεί με μονοτονικό. β) Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί μια ακόμα τουλάχιστον μετάφραση του ιδίου ποιήματος  που φέρεται ως μεταφραστής ο Χάρης Βλαβιανός. Έχει μικρές διαφορές και μάλλον λείπουν κάποιοι στίχοι στο τέλος. γ) Το ποίημα έχει δημοσιευτεί και σε άλλα περιοδικά όπως το THE ATHENS REVIEW OF BOOKS, τ.15 (δεν γνωρίζω όμως σε ποια μορφή)

Read Full Post »

Αντόνιο Γράμσι/ Antonio Gramsci 1891 -1937): Οι Αδιάφοροι (Μισώ τους αδιάφορους)

 

Antonio Gramsci  Αντώνιο Γκράμσι

Αν και το κείμενο έχει αναρτηθεί πριν από δύο περίπου χρόνια το παρουσιάζουμε γιατί το θεωρούμε κλασικό και ανεξάρτητα από την πολιτική συγκυρία. RsB

———————-

Οι αδιάφοροι, του Αντόνιο Γκράμσι

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

H αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. …

Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

11 Φεβρουαρίου 1917»

*Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.

ΠΗΓΗ ALFA VITA

Read Full Post »

Κείμενα για την ΑΦΗ «αγγίζοντας το όνειρο», ένα κείμενο για τον Λούη (Μανώλη Αυτιά) και ένα δικό του ποιήμα

Για το περιοδικό και τα περιεχόμενα «πατήστε ΕΔΩ» – Αν δείτε τα περιεχόμενα και δεν το αναζητήσετε… τι να σας πούμε…

Ο  πραγματικός «Λούης» (Μανώλης Αυτιάς) από τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά«

Πάμε παρακάτω…. ο Εκδότης του «περιοδικού» Διαμαντής Καράβολας μας έστειλε μια πρόσκληση για την Τετάρτη 14/11/2012 για την εκδήλωση που διοργανώνει προς τιμή του Λούη (Μανώλη Αυτιά). Θα την διαβάσετε παρακάτω… Να προσθέσουμε μόνο ότι α) Ο Λούης είχε γράψει και ένα κείμενο για το Νότη Περγιάλη και το Πέραμα (περιλαμβάνετε στο βιβλίο «Νότης Περγιάλης – Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι».

Ο Λούης συμμετείχε στην επιμνημόσυνη  πολιτιστική εκδήλωση που είχε διοργανώσει ο Πολιτιστικός Σύλλογος των Αγίων Θεοδώρων (εκεί ζούσε ο Περγιάλης) β) στα εγκαίνια του βιβλιοπωλείου που αναφέρει ο Διαμαντής ήμασταν και εμείς, είδαμε το Λούη να κάθετε μέσα χαμογελαστός αλλά δεν καταλάβαμε ότι ήταν άρρωστος… Αυτά τα ολίγα και να συγχαρούμε το Διαμαντή για την εκδήλωση μνήμης προς τιμή του Λούη (Μανώλη Αυτιά).

Μετά την ανάρτηση η φίλη μας γιατρός Μαρία Σωτηροπούλου μας ενημέρωσε ότι είχε γνωρίσει τον Λούη στο σταθμό αιμοδοσίας στο Τσάνειο και πως είχε γράψει ένα σημείωμα για τον θανόντα. Αξίζει να το διαβάσετε  «με πελαγίσιο θαυμασμό και αγάπη Λούης» αφιερώνει βιβλία στη Μαρία ο Μανώλης . Διαβάστε το σημείωμα της Μαρίας Σωτηροπούλου ΕΔΩ . RsB

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΛΟΥΗ

Με την ευκαιρία της έκδοσης του τεύχους 15 του Φαρφουλά, διοργανώνουμε μια βραδιά στη μνήμη του Μανώλη, του Λούη. Καλούμε όλους τους φίλους την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012, στις 9.00 μ.μ. στο καφενείο Τα Κανάρια (Πλαταιών & Κεραμικού στον Κεραμεικό) για να τιμήσουμε την μνήμη του και να θυμηθούμε (…τι να πρωτοθυμηθούμε!) για τον Μανώλη.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΛΟΥΗ

Κείμενο από τον Φαρφουλά, τεύχος 15, Φθινόπωρο 2012.

Στις 26 Ιανουαρίου του 2012 έφυγε απ’ τη ζωή στα 84 χρόνια του, ο φίλος μας, ο Μανώλης Αυτιάς, ο περίφημος Λούης που η ζωή του ενέπνευσε τον συγγραφέα Κώστα Μουρσελά να γράψει το αριστουργηματικό του μυθιστόρημα Βαμμένα κόκκινα μαλλιά. Στις 26 Οκτωβρίου 2011, Αγίου Δημητρίου ανήμερα, είχε έρθει στα εγκαίνια του βιβλιοπωλείου μας, εμφανώς καταβλημένος από την ασθένεια που τότε μόλις άρχισε και του εκδηλωνόταν. Λίγο μετά μπήκε στο νοσοκομείο. Πάλεψε για τρεις μήνες με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, με δύναμη και αξιοπρέπεια, ώσπου έφυγε για πάντα από κοντά μας, μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα.

Ο Μανώλης ήταν ο εμψυχωτής και ο πολύτιμος συμπαραστάτης μας από τα πρώτα βήματα του περιοδικού και των εκδόσεών μας. Το 1ο τεύχος του Φαρφουλά αντί για editorial ξεκίνησε με ένα ποίημά του, το «Μάθε παιδί μου Ιστορία» (το αναδημοσιεύουμε παρακάτω). Μαζί δουλέψαμε το τεύχος 2 που ήταν αφιερωμένο στο Πέραμα και τους λαϊκούς καλλιτέχνες του. Το Πέραμα ήταν η πόλη που ζούσε όταν δεν ταξίδευε, και εκεί που πήγε σχολείο ενώ ήταν πάνω από 70 χρονών. Σε διάφορα άλλα τεύχη είχαμε την τιμή να μας εμπιστευτεί και να δημοσιεύσουμε ποιήματα και κείμενά του, αν και ο Λούης δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα να γράψει. Έγραψε για μερικές ξεχωριστές μορφές του Περάματος, την Νίκη Γαρίδη και τον περίφημο Γαρδούμπα, για τον φίλο και συνάδελφό του στα βαπόρια, τον ποιητή Νίκο Καββαδία, αλλά και ένα συγκινητικό κείμενο στο τεύχος 11 για τον Καραγκιόζη και την Κατοχή. Συνέβαλε επίσης τα μέγιστα στην έκδοση από τον Φαρφουλά του βιβλίου του Ηλία Κωστόπουλου Αρχίλοχος, «μοιχός, υβριστής και λάγνος», μιας και ο Αρχίλοχος ήταν μία από τις σημαντικές ιστορικές μορφές που υπεραγαπούσε, όπως υπεραγαπούσε τον Επίκουρο, τον Καραϊσκάκη και τον Παπαδιαμάντη, και από τους νεότερους τη Λιλή Ζωγράφου και τους ποιητές  Φώτη Αγγουλέ και Τεύκρο Ανθία.

Ο Μανώλης μας έμαθε, με παραβολές, με παραμύθια, με ψέματα –ναι, ακόμα και με ψέματα– και κυρίως με το παράδειγμά του, αλλά χωρίς ποτέ να γίνεται διδακτικός, μας έμαθε να αγαπάμε την Αλήθεια. Την Αλήθεια, όχι μόνο με την στενή έννοια, δηλαδή την αλήθεια ενός γεγονότος όπως έγινε, αλλά και όπως θα ήταν δίκαιο να είχε γίνει, ή όπως έγινε και παρερμηνεύτηκε, ξεχάστηκε, αποσιωπήθηκε. Μας έμαθε επίσης να αγαπάμε την Ομορφιά, που όπως η Αλήθεια είναι κι αυτή πολλές φορές κρυμμένη ή ασχημάτιστη και πρέπει ο άνθρωπος να αγωνιστεί, είτε για να την ανακαλύψει, είτε για να την πλάσει ο ίδιος. Γι’ αυτό και ο Μανώλης αγαπούσε τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, γιατί πλάθανε την ομορφιά, όπως ο φίλος του από το Πέραμα, ο γλύπτης Αντώνης Μορφόγλου. «Δυο λαμπάδες πρέπει να ανάβει ο άνθρωπος. Μία για την Αλήθεια και μία για το Κάλλος», έλεγε συχνά.

Έτσι και η αλήθεια του Μανώλη, όπως και ο ίδιος άλλωστε, και η ίδια του η ζωή, και η όποια του ιστορία, ξέφευγε διαρκώς, απελευθερωνότανε απ’ τα όρια της πεζής πραγματικότητας, γινόταν παραμύθι αληθινό, όπως αληθινά παραμυθένιος ήταν και ο ίδιος με τις απίθανες τρέλες, τα καμώματα και τα θρυλικά κατορθώματά του, που δεν τα χωράει ανθρώπου νους, γιατί τα γέννησαν οι θάλασσες που ταξίδεψε και τα πήρανε τα αστέρια που ταξιδεύει…]

Διαμαντής Καράβολας

http://farfoulas.blogspot.gr

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

  Μάθε παιδί μου Ιστορία

είναι τ’ ανθρώπου η αμαρτία.

Όπως το λέει κι ο ποιητής

που είναι του κόσμου εκπαιδευτής:

Από την φυλακή και την εξορία

η ΝΕΑ του κόσμου ξεκινά Ιστορία.

Μάθε παιδί μου Ιστορία

να μη θυμώνει κι η δασκάλα,

να μη σε βάνει τιμωρία

κάτω από τη σκάλα.

Μάθε παιδί μου Ιστορία.

Πιστεύω θα σου χρειαστεί.

Μάθε την έστω κι όπως την ξέρουν οι τρελοί

κι ως από την ανάποδη την λένε

ίσως να είν’ η πιο σωστή.

Μάθε παιδί μου Ιστορία.

Είναι του κόσμου η πορεία.

Μάθε την από τον Θουκυδίδη

(τον γυιο τ’ Ολόρου)

τον Αλιμούσιον

«από τον δημήγορο τον περιούσιον».

Ή μάθε την όπως την έλεγε ο Ξενοφώντας

και τα οικονομούσε

που ήξερε την αλήθεια: Μα την ξεχνούσε.

Μάθε παιδί μου Ιστορία.

Θα σου χρειαστεί ακόμα (για την ’κονόμα).

Δεν θα ’χεις πια καμιά απορία.

Ή στ’ απόσπασμα σε πάνε,

ή κρατάς γερά στο μετερίζι,

ή όπου αλλού η ζωή σ’ ορίζει

μάθε την όπως την λέει

ο Μπερτόδουλος ο επικός,

ο διαολοδιαλεκτικός.

Μάθε παιδί μου Ιστορία.

Και μην έχεις απορία

είναι χρήσιμη (σαβούρα)

σ’ οποιαδήποτε (αβαρία).

Μάθε παιδί μου Ιστορία.

Κι ας κρύβει αλληγορία.

Μάθε την όπως την λένε οι Εμβαγάσηδες,

κι οι εμβαγασωμένοι

(που όσο κι αν την κουρέλιασαν,

στο τέλος κάτι μένει).

Τ’ ανθρώπου –ολόρτου, ριζικό «όπου του μέλει»

κι ακόμα σε κατάξερο αραξοβόλι

να ξεχωρίζει, να μπορεί, να ξέρει

«πως οι άνθρωποι γίνονται θεοί

γίνονται και διάβολοι».

Είναι η μόνη, που και στους αγέννητους,

κάτι θα φέρει.

Μάθε παιδί μου Ιστορία.

Δεν έχει διόλου λογική, μα έχει αιτιότητα.

Κι ας την μάθουν όλοι

όπου στην ξέρα που προσάραξε

η ανθρωπότητα

λίγο πολύ όλοι μας φταίμε

κι ουχί καμιά θεότητα.

Μάθε παιδί μου Ιστορία.

Είναι μια παρηγορία.

Θα ξεκινήσει πάλι

τ’ ανθρώπου η ασίγαστη η πάλη

όλο ψηλότερα να φτάσει

και να μην καθησυχάσει

όλο να γράφει ιστορία

κι ας έχει φασαρία

από κάθε μισαλλόδοξη μαρία (μορία).

 Σημείωσης:  Η περισπωμένη εμφαίνει την προστακτική και ευγενής αλαργεύει την ευκτικήν. Όπου χρειάζονται περισπωμέναι θέσατέ τας, θα σας τις χρωστώ.  Ο Μανώλης που από αόριστος έγινε παρακείμενος.

Read Full Post »

2013: 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στο «θρόνο των Θεών»/ Δύο βιβλία για τον Όλυμπο

«Όλυμπος: κείμενα και εικόνες δύο αιώνων», 2001, Επιμέλεια Σάκης Κουρουζίδης ΕΔΩ

Το κλασσικό «Le Monte Olympé» , 1923, του  Marcel Kurz ΕΔΩ

To RsB σε συνεργασία με το Ελληνικό Δίκτυο Περιβαλλοντικών και Κοινωνικών Οργανώσεων «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ» / Friends of Nature Greece, συμμετέχει στον εορτασμό για τα 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στον Όλυμπο.

Ξεκινάμε με την παρουσίαση των ανωτέρω βιβλίων και θα επανέλθουμε.

Read Full Post »