ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΡΕΚΛΕΣ (1927) και το ΧΡΥΣΟ ΜΟΣΧΑΡΙ (1931) δύο ρώσικα βιβλία για την πολιτική, την κατεργαριά, το σκάκι, το σοσιαλισμό που έγιναν θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες και μνημεία

ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΡΕΚΛΕΣ (1927) και το ΧΡΥΣΟ ΜΟΣΧΑΡΙ (1931)

δύο ρώσικα βιβλία για την πολιτική, την κατεργαριά, το σκάκι, το σοσιαλισμό

που έγιναν θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες και μνημεία

 Λίγα λόγια για τα βιβλία:

Τα βιβλία «Οι δώδεκα καρέκλες» (1927)  και το «Χρυσό Μοσχάρι» (1931) γράφτηκαν από τους Ρώσους δημοσιογράφους και συγγραφείς Ιλία Ιλφ και Γεβγκένι Πετρόφ. Οι δύο δημοσιογράφοι επικοινωνούσαν και λάμβαναν επιστολές με ανταποκρίσεις εργατών και αναγνωστών που έκαναν παράπονα και «… ξεσκέπαζαν καθετί το κακό, το ανάρμοστο, το κατάλοιπο απ’ το παλιό καθεστώς, το μικροαστικό, το βρώμικο και το αποστεωμένο που υπήρχε μπόλικο¹» μετά τη Ρώσικη επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917.

Στα δύο βιβλία οι συγγραφείς παρουσιάζουν με σατιρικό και ευχάριστο τρόπο διάφορους κομπιναδόρους με εξέχουσα μορφή τον Οστάπ Μπέντερ, που με επιδεξιότητα και εφευρετικότητα εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη ευπιστία και καταφέρνει να ζει σε βάρος της κοινωνίας και των συνανθρώπων τους, γιατί «…δεν είναι και τόσο εύκολο να νικηθούν τα κατάλοιπα του καπιταλισμού¹…».

«Ωστόσο, στα τέσσερα χρόνια της περιπλάνησής του στα δύο μυθιστορήματα, ο Μπέντερ και οι κομπίνες του βρίσκουν όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες που τις δημιουργεί η εδραίωση του νέου κοινωνικού συστήματος¹…»

Στο «Χρυσό Μοσχάρι» ο Μπέντερ έχει γίνει εκατομμυριούχος αλλά τα λεφτά του δεν  «φτάνουν» για να του εξασφαλίσουν ένα δωμάτιο στο γεμάτο ξενοδοχείο που θέλει να διανυκτερεύσει. Αν και πλούσιος, σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού, δεν τον σέβονται, δεν του υποκλίνονται, δεν έχει εξουσία. Αναρωτιέται ο Μπέντερ «Κι αυτό λέγεται ζωή εκατομμυριούχου… Που είναι ο σεβασμός, που είναι η εκτίμηση, που είναι η δόξα, η εξουσία;»

Οι «Δώδεκα καρέκλες» και το «Χρυσό Μοσχάρι» συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των βιβλίων που επανέρχομαι συχνά (μεταξύ αυτών είναι  το «Κάλεσμα της άγριας φύσης» και το «Γραφείο Δολοφονιών ΕΠΕ του Τζακ Λόντον) ιδιαίτερα μετά από διάφορα πολιτικά γεγονότα και οικονομικά σκάνδαλα.

Έχω διαμορφώσει την άποψη, τόσο από τις αναγνώσεις βιβλίων όσο και από τις εμπειρίες και τις γνώσεις που απόκτησα από τον  επαγγελματικό μου χώρο και από τη συμμετοχή στα κοινά, ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει αρχές και ντροπή για να μη διολισθήσει στον εύκολο πλουτισμό και στην εκμετάλλευση συνανθρώπων ή της κοινωνίας γενικότερα. Όταν όμως δεν έχει ούτε αρχές ούτε ντροπή (και τα δύο χάνονται συν τω χρόνων ανάλογα με τις καταστάσεις και τη θέση που έχει στο σύστημα εξουσίας ) τότε θα πρέπει να υπάρχει ένα κοινωνικό σύστημα, μια οργάνωση κράτους που να μην του επιτρέπει να «αξιοποιεί» την όποια πολιτική θέση μέσω εκβιασμών, αθέμιτων συναλλαγών , ούτε τα διάφορα προσωπικά «χαρίσματα», όπως η καπατσοσύνη, η εφευρετικότητα κ.λπ.

Τα βιβλία των Ιλία Ιλφ και Γεβγκένι Πετρόφ μεταφράστηκαν σε αρκετές γλώσσες και εκδόθηκαν σε πολλές χώρες. Στην Ελλάδα «Οι δώδεκα καρέκλες» κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Δημητράκου το 1945 [ΕΔΩ]  και από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή 1980 καθώς και το «Χρυσό Μοσχάρι» σε μετάφραση Απόστολου Κοτσιώλη.

Ο τίτλος του πρώτου βιβλίου βασίζεται στην ιστορία του θησαυρού που είναι κρυμμένος σε μια από τις  Δώδεκα Καρέκλες για να μην τον «κρατικοποιήσουν» οι Μπολσεβίκοι.

Ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου «Το χρυσό μοσχάρι»,  τολμώ να κάνω μια υπόθεση, ότι έχει σχέση με τον Ααρών, τον Μωυσή και τη Βίβλο,  σύμφωνα με την οποία κατά τη διάρκεια της απουσίας του Μωυσή, είχε πάει στο Όρος Σινά για να πάρει τις Δέκα Εντολές από το Θεό, οι Ισραηλίτες δεν μπορούσαν να κάνουν χωρίς θεό για μεγάλο διάστημα και έτσι  απευθύνθηκαν στον Ααρών και του είπαν «… κατασκεύασέ μας θεούς, οι οποίοι θα προπορεύονται και θα μας οδηγούν…» τότε ο Ααρών ζήτησε από το λαό να βγάλουν τα χρυσά σκουλαρίκια των γυναικών και να του δώσουν για να κατασκευάσει ένα θεό, όπως και έγινε. Ο Ααρών πήρε «τὰ ἐνώτια τὰ χρυσὰ τὰ ἐκ τοῖς ὠσὶ τῶν γυναικῶν» τα έριξε στο χυτήριο και κατασκεύασε το νέο θεό των Ισραηλιτών «το Χρυσό Μοσχάρι».

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ (1): Από τον πρόλογο του Κονσταντίν Σίμονοφ «Οι Δώδεκα Καρέκλες», Σύγχρονη Εποχή, 1981

 Το βιβλίο έγινε κινηματογραφική ταινία από τον Μελ Μπρουκς, «Το μυστήριο με τις Δώδεκα Καρέκλες» (1970) [ΕΔΩ]

και από τον Κουβανό σκηνοθέτη Τομάς Αλέα το 1962 [ΕΔΩ]

Στην Ελλάδα ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος πήρε τη βασική ιδέα και γύρισε την ταινία «Αγάπησα μια πολυθρόνα» (1970)

«Το παιδί της πιάτσας» (1961) είχε βασιστεί πάλι στην ίδια ιδέα με τις «Δώδεκα καρέκλες». Σκηνοθεσία Απόστολος Τεγόπουλος, Κώστας Χατζηχρήστος που είχε και τον πρώτο ρόλο. Περισσότερα ΕΔΩ ΕΔΩ.

———————-

Οι Δώδεκα Καρέκλες και το σκάκι στην πόλη Vayuki (και τα ουτοπικά σχέδια αναβάθμισης ενός τόπου)

Το κεφάλαιο που έχει σκακιστικό ενδιαφέρον είναι το 34ο, με τον τίτλο, THE INTERPLANETARY CHESS TOURNAMENT. Σ’ αυτό ο απατεώνας ήρωας του βιβλίου δίνει ένα σιμουλτανέ σ’ έναν τοπικό επαρχιακό σύλλογο παριστάνοντας τον GM αν και είναι άσχετος από σκάκι, ενώ προηγουμένως υπόσχεται να αναβαθμίσει όλη την πόλη (Vasyuki) καθιστώντας την παγκόσμιο σκακιστικό και επομένως και οικονομικό κέντρο, ενώ όλοι οι κάτοικοι της θα γίνουν πλούσιοι. Στα Ρωσικά, όταν θέλουν να αναφερθούν σε ουτοπικά σχέδια αναβάθμισης ενός τόπου αναφέρονται στο New Vasyuki. [ΠΗΓΗ ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΟ ΕΔΩ]

Στο Κιρσαν άρεσε τόσο πολύ το βιβλίο που έστησε το άγαλμα του βασικού μυθιστορικού ηρώα, Οstap Bender, σε πλατεία της Ελιστά [ΕΔΩ]

—————-

Οι Ρώσοι τίμησαν τους συγγραφείς και το έργο τους. Από τις ελάχιστε πηγές που διαθέτουμε, εκτός από το άγαλμα του μυθιστορικού «ήρωα» Ostap Bender,  διοργάνωσαν στην Οδησσό ειδική εκδήλωση το 2012 με αφορμή την 85 επέτειο από την έκδοση του βιβλίου στο 3^ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ [ΕΔΩ].

Στην πόλη Χάρκοβο της Ουκρανίας, που αναφέρεται τρεις φορές στο βιβλίο, υπάρχει μια περιοχή στην οποία έχουν τοποθετηθεί διάφορα αγάλματα και επιγραφές με τους μυθιστορικούς  ήρωες από τις «Δώδεκα Καρέκλες»  [ΕΔΩ]

 ο μυθιστορικός ήρωας Πάτερ Φεντορ αναφέρεται στα κεφάλαια 3 και 4

Μυθιστορικοί ήρωες από τις «Δώδεκα Καρέκλες» και της πόλης Χάρκοβο

Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία για τους συγγραφείς   Ιλία Ιλφ και Γεβγκένι Πετρόφ καθώς και ένα διήγημα, περιγραφή με τίτλο » Μία μέρα στην Αθήνα» διαβάστε ΕΔΩ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ? Γράψτε τα δικά σας στα σχόλια

Έρευνα – Κείμενο: Κώστας Φωτεινάκης

Read Full Post »

Θα κλείσουν και την ιστορική βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας?

Σαν βόμβα έσκασε σήμερα η μελετώμενη από την  τρόικα εσωτερικού  κατάργηση της Ιστορικής Βιβλιοθήκης της Ανδρίτσαινας . Η είδηση σόκαρε  όχι μόνον τους κατοίκους της  Ανδρίτσαινας αλλά ολόκληρη την  Ηλεία, την Πελοπόννησο και τους ανά τον κόσμο φίλους της ιστορικής βιβλιοθήκης που βλέπουν την ελληνική τρόικα εσωτερικού να ισοπεδώνει τα πάντα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και με πλήρη ασέβεια προς την πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων.

Τι πράττουν οι ανιστόρητοι…

Φυσικά δεν μιλάμε για μια τυχαία βιβλιοθήκη αντιθέτως μάλιστα μιλάμε για μια ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της οποίας  το  Ιστορικό Αρχείο της περιέχει προεπαναστατικά, επαναστατικά και  μετεπαναστατικά  έγγραφα χειρόγραφα και φιλοξενεί  το αξιόλογο αρχείο του Αγαθόφρωνα Νικολόπουλου που περιέχει επίσης επιστολές με υπογραφή του Ζαν Ζακ Ρουσό, του βασιλιά Όθωνα, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, των Αναγνώστη και Παναγιώτη Κανελλόπουλου, των Πάνου, Γενναίου και Μάρκου Κολοκοτρώνη, υλικό της οικογένειας Πλαπούτα, Πρακτικά της Πελοποννησιακής Γερουσίας και το αρχείο του Χαράλαμπου Χριστόπουλου. Επίσης σε αυτήν υπάρχουν παλιά βιβλία και χειρόγραφα Φράγκων, Ενετών και οπλαρχηγών του ’21, αλλά και αντίγραφα των αετωμάτων του Επικούρειου Απόλλωνα του Αλκαμένη που κοσμούν τους διαδρόμους της (οι περίφημες «αμαζονομαχία» και «κενταυρομαχία»).

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν οι ανιστόρητοι τροικάνοι εσωτερικού και εξωτερικού  τι επιδιώκουν να κερδίσουν .

Να κερδίσει το «κράτος» τι από την μείωση  της δαπάνης των δύο υπαλλήλων της βιβλιοθήκης που παράγουν έργο για 10  και  αμείβονται με τις χαμηλότερες αποδοχές σ’ όλο το Δημόσιο; (Θα αρκούσε η απόλυση ενός από τους καλοπληρωμένους συμβούλους υπουργών και βουλευτών για να καλύψει την δαπάνη και των δύο υπαλλήλων της βιβλιοθήκης. Αλλά θα μου πείτε που τέτοιες ευαισθησίες..).

Η μήπως επιδιώκουν κέρδη πολλά από την αστεία επιχορήγηση, που ντρεπόμαστε και να την αναφέρουμε όταν μάλιστα θέλουμε να λεγόμαστε κράτος με τεράστια πολιτιστική κληρονομιά και ότι επιδιώκουμε μάλιστα να αναπτύξουμε και τουριστική βιομηχανία;

Οι αγράμματοι και άσχετοι από πολιτισμό δεν γνωρίζουν ότι γενικότερα οι βιβλιοθήκες  προσφέρουν θαυμάσιο, απαραίτητο και μετρήσιμο έργο, εξυπηρετώντας  εκατομμύρια  πολίτες, με  αστείες  επιχορηγήσεις που κινούνται από 2.000 – 10.000 € ετησίως για κάθε βιβλιοθήκη;

Το μόνο που μπορεί να  καταφέρουν  είναι να ακυρώσουν ότι έγινε χρόνια ολόκληρα με την   προσφορά κάποιων πατριωτών  ευεργετών και την εργατικότητα  ελάχιστων ρομαντικών  ευσυνείδητων που με περισσό μεράκι έκαναν την βιβλιοθήκη Ανδριτσαίνας «σπίτι» τους και όαση  πολιτισμού.

Φαίνεται όμως ότι οι ανιστόρητοι τροικάνοι εσωτερικού δεν γνωρίζουν και κάτι ακόμα,  ότι στις σημερινές άθλιες συνθήκες για τους πολίτες  οι βιβλιοθήκες μας είναι καταφύγιο και μόνη  διέξοδος σαν κέντρα πληροφόρησης και πνευματικής ανάτασης. Αλλά είπαμε, που τέτοιες ευαισθησίες…

Αν όλα αυτά όμως δεν τα καταλαβαίνουν οι αρμόδιοι θα περίμενα ότι  ο καταγόμενος από την Ζαχάρω  φίλος κ. Λάμπρος Κανελλόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής UNICEF και πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ θα είχε την ευαισθησία (που δεν του λείπει) να αντιδράσει αποτελεσματικά στο πολιτιστικό έγκλημα που διαπράττεται εις βάρος της  Ανδρίτσαινας και του Νομού Ηλείας γενικότερα.

Όσον αφορά την αξία της Βιβλιοθήκης Ανδρίτσαινας για τον ελληνικό τουρισμό αξίζει να διαβάσετε την επιστολή του  Martin McDarren που δημοσίευσα σε παλαιότερη ανάρτησή μου για την Ανδρίτσαινα και αξίζει  πολύ περισσότερο από όλα αυτά που εγώ έγραψα  παραπάνω.

(http://boraeinai.blogspot.gr/2012/07/blog-post_9717.html – Η Αρχόντισα της πέτρας και η Βιβλιοθήκη της Ανδρίτσαινας)

Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΙΝΑΣ

«Δεν ξέρω αν θα μπορεί να  γίνει επανεκκίνηση της οικονομίας της Ελλάδας και δεν ξέρω αν η κρίση της πολιτικής μπορεί να οδηγήσει σε πολιτειακό εκφυλισμό.

Μήτε ξέρω αν η κρίση του συστηματικά ηλίθιου κοινοβουλευτισμού και η διαπλεγμένη διαφθορά θα φέρει στο τέλος την απάλειψη  των όποιων ισχνών υπολειμμάτων δημοκρατίας.

Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να εκκινήσει από ένα έθνος που έχει χώσει τον πολιτισμό του βαθιά στον βόρβορο της αμάθειας και του αυτοεξευτελισμού».

Ήταν 3.696 σπάνιοι τίτλοι, μαζεμένοι ένας προς έναν και φυλαγμένοι με ευλαβική επιμέλεια από τον Έλληνα βιβλιοθηκάριο του Ινστιτούτου της Γαλλίας στο Παρίσι, Αγαθόφρωνα Νικολόπουλο και τον πατέρα του.

Γραφτά που ξεκινάνε από το 1502 μ.Χ. και κάποιοι τόμοι ανάμεσα τους δυσεύρετοι ή και μοναδικοί στον κόσμο.  Ένας θησαυρός που το μόνο που χρειάζεται, είναι τα κατάλληλα μάτια για να τον δουν. Μια δωρεά, από κείνες που ορίζουν το νόημα της λέξης ευεργέτης.

Τούτα αποτελούν καρπούς των κόπων ενός Ανθρώπου, που πείνασε  και κακοπάθησε για τούτο το έργο. Το έργο που στο τέλος κόστισε την ίδια τη ζωή του και του στέρησε την ευκαιρία να δει τη γη που έθρεψε τους προγονούς του.

Η Ιδιωτική βιβλιοθήκη που στέριωσε από τα ακάματα χέρια του Αγαθόφρωνα, ήταν μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, κι εξακολουθεί να είναι ένας πανέμορφος ανθός στον κήπο της παγκόσμιας βιβλιολογίας.

Το 1838, ο Αγαθόφρων Νικολόπουλος αποφάσισε να δωρίσει μια από τις σημαντικότερες ιδιωτικές συλλογές βιβλίων που γνώριζε η Ευρώπη εκείνης της εποχής. Αποφάσισε να δώσει στη γενέτειρα που δεν πρόλαβε να δει και να ζήσει, το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος σε μια κοινωνία.

Προσπάθησε να εμφυσήσει τα υψηλότερα ιδανικά της ανθρώπινης διάνοιας στην πονεμένη πατρίδα του κι αυτά ήταν η γνώση κι ο πολιτισμός, η αγάπη για τη μάθηση και τις τέχνες, το πνεύμα και η χάρη της μουσικής και της καλλιέργειας.

Απόκτημα δύσκολο, σχεδόν θείο είναι η καταγραμμένη γνώση, που στις προθέσεις του Αγαθόφρωνα ήταν να αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα για την αναβίωση της παιδείας και των ιδανικών των  Ελλήνων.  Ήταν στόχος του να αποκτήσει η πόλη της Ανδρίτσαινας κι η τότε μικρή Ελλάδα (που περιορίζονταν στην Πελοπόννησο και τη Ρούμελη) έναν ανεκτίμητο θησαυρό, μα όχι μόνο αυτό.

47 κιβώτια ήταν κατάμεστα με τα βιβλία που ετοίμασε ο Κωνσταντίνος Αγαθόφρων Νικολόπουλος όταν ένα καρφί που εξείχε από μια σανίδα του έσκισε το χέρι. Ο τέτανος έφαγε τις σάρκες του κι ο θάνατος τον βρήκε στο Παρίσι.

Δεν πρόλαβε να γυρίσει και να συνοδέψει την δωρεά του στα πατρογονικά χώματα. Δεν είδε ποτέ την περιπόθητη Γη των Αρκάδων και τους μυριοπόθητους ανθρώπους της. Μα η κληρονομιά του έμελλε να ζήσει την δική της οδύσσεια… και πολύ φοβάμαι ότι αν και είδε τελικά τον προορισμό της, δεν έφτασε ακόμα στην Ιθάκη της.

Ο Νικολόπουλος, περισσότερο πιστεύω πως ήθελε να βοηθήσει με την προσφορά του στην επανεκκίνηση της τιτάνιας πολιτισμικής κληρονομιάς που φέρουν στη πλάτη τους οι άνθρωποι τούτης της βασανισμένης Αρκαδικής χώρας, παρά να αναγνωριστεί με τιμές και δόξες.

Δεν ξέρω η θα γινόταν και πώς, αν ο Αγαθόφρων επιζούσε και εκπλήρωνε το όνειρο του να δει τη Γη των προγόνων του. Δεν ξέρω πόσο θα προστάτευε την περιουσία του από την κωλυσιεργία και την αμορφωσιά των τοπικών προυχόντων του νεότευκτου ελληνικού κράτους.

Δεν ξέρω τι άλλο φορτίο είχε να δώσει η καρδιά του για να κάνει πράξη το όνειρο του. Μα πέρασαν τριάντα εννιά χρόνια πριν τα βιβλία που ταξίδεψαν από τον έκτο όροφο της οδού Καστιλιόν 12 στο Παρίσι, φτάσουν στην Ανδρίτσαινα, βγουν από την σκοτεινή φυλακή τους και ταχτοποιηθούν σε ράφια.

Για τριάντα εννιά ολόκληρα χρόνια σάπιζαν και πολλά απ’ αυτά καταστράφηκαν μέσα στο ναό της Αγίας Βαρβάρας που παραχώθηκαν και σχεδόν ξεχάστηκαν. Άχρηστα κι ανεκμετάλλευτα κατά τη διάρκεια που το έθνος την Ελλήνων τα χρειάζονταν περισσότερο από ποτέ.

Λένε ότι πολλοί τόμοι που είχαν ανεκτίμητη αξία, κλάπηκαν και πουλήθηκαν από ντόπιους και ξένους κάπηλους. Μα δεν μπορώ να διασταυρώσω τούτη την πληροφορία. Συναντάω στόματα ερμητικά κλειστά κι εύθικτους εγωισμούς.

Τα χρόνια κύλισαν και πέρασαν κι η ευθύνη βάρυνε στους ώμους των ανθρώπων.

Το 1875 ξεκίνησαν να κτίζονται τα Διδακτήρια που σχεδίασε ο Μιλτιάδης Κανελλόπουλος, καθηγητής στη σχολή ευελπίδων και καλός μηχαντκός. Τα έφτιαξε σε σχήμα Π με ανοιχτή την Β.Α. πλευρά τους, για να έχουν φως από τον ήλιο.

Τα λεφτά που χρειάστηκαν, συγκεντρώθηκαν από έρανο κι από τη γενναία δωρεά του Αγγέλου Γιαννικέση, Πρόξενου της Ελλάδας στην Τεργέστη.

Το έργο τελείωσε και παραδόθηκε το 1879, έγιναν τα εγκαίνια και τα βιβλία του Αγαθόφρωνα Νικολόπουλου βρήκαν επιτέλους στέγη στον πρώτο όροφο του κτιρίου.

Από το 1998 η βιβλιοθήκη στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτήριο που είναι δίπλα στο ιστορικό Γυμνάσιο της Ανδρίτσαινας.

Στις μέρες μας, δεν υπάρχει πετρέλαιο νια να πολεμηθεί το βουνίσιο κρύο της Ανδρίτσαινας και το όποιο σύστημα αφύγρανσης δεν μοιάζει να δουλεύει. Η μπογιά από τα ταβάνια πέφτει σε φαρδιές φλούδες και σχεδόν ακούω παράπονα από τα βιβλία που μπορεί να αυγάτισαν αλλά δεν καλοπερνάνε.

Έγγραφα με την υπογραφή του Ζαν Ζακ Ρουσό, κείμενα και αφιερώσεις διάσημων ανδρών (βιβλιόσημα, οικόσημα Δουκών, Βαρώνων κ.λ.π., επιστολές του βασιλιά Όθωνα, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, των Αναγνώστη και Παναγιώτη Κανελλόπουλου, των Πάνου, Γενναίου και Μάρκου Κολοκοτρώνη, υλικό της οικογένειας Πλαπούτα, Πρακτικά της Πελοποννησιακής Γερουσίας και άλλα σημαντικά έγγραφα βρίσκονται στο έλεος της κρίσης, όχι της οικονομίας όσο των αξιών.

Ξέρω ότι είναι κάποιοι που έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους την συντήρηση και την ευζωία των βιβλίων του Αγαθόφρωνα. Μα δεν μπορούν να σηκώσουν όλο το τεράστιο βάρος της κληρονομιάς στους ώμους τους. Έστω κι αν είναι ταγμένοι, είναι απελπιστικά λίγοι και φτωχότεροι από ποτέ.

Αλλά κοιτάω γύρω μου και βλέπω μάντρες να χτίζονται ασύστολα και καλλωπιστικές φανφάρες να πληρώνονται αδρά. Ακούω για γρηγορόσημα και μπαγαποντικές πρακτικές που τρώνε χρήμα και κόπους. Μαθαίνω για πυρόπληκτα που δεν κάηκαν ποτέ κι αποζημιώθηκαν. Ξέρω για δωρεές που πεθαίνουν στα συρτάρια κι ανακαλούνται…

Αυτό που θέλω όμως, είναι να δω κάποιον μεγαλοπιασμένο να πάρει τη σκυτάλη από τον Αγαθόφρωνα και να τιμήσει το κληροδότημα του. Να δω κάποιον προύχοντα να κάνει πράξεις για το Πνευματικό απόκτημα της Ανδρίτσαινας, Να δω ανθρώπους εκλεγμένους, να καταλαβαίνουν ότι η μοναδική πραγματική τους περιουσία δεν είναι αυτά που χωράνε οι τσέπες τους, μα εκείνα που γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά τους.

Θέλω επιτέλους να δω φιλέλληνες Έλληνες.

Ευχή και δώρο, αν είσαι ικανός και ισάξιος, είναι η κληρονομιά του πνεύματος, μα κατάρα τρομερή αν υπολείπεσαι σθένους αυτών που στην κληροδότησαν.

«Εν τοσούτω δε φροντίσατε ίνα καταστήσητε τάχιστα τουλάχιστον κατά το παρόν, σχολείον ελληνικόν και άξιόλογον, οπέρ αφ’ου συν θεώ έλθω εις Ανδρίτζαιναν κατά τον μέγα μου πόθόν, κατασταθήσεταί, ως ελπίζω, κοινή Ακαδημία δι’ όλην την Πελοπόννησον».

Martin McDarren

Read Full Post »

Μάρω Τριανταφύλλου: «Τι νέα από το στρατόπεδο του Κρίσενβελτ;»

 

Η συλλογή διηγημάτων «Τι νέα από το στρατόπεδο του Κρίσενβελτ;» αποτελείται από εφτά ιστορίες για την Ελλάδα της κρίσης. Ένα έγκλημα ρατσιστικού μίσους κάνει μια ηλικιωμένη γυναίκα να ξανασκεφτεί τις αξίες της ζωής, ένας μικροαστός χάνει την επιχείρησή του και τη ζωή του χωρίς ποτέ να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από την καταστροφή του, η απάνθρωπη αντιμετώπιση των ηλικιωμένων από ένα σύστημα που τους θεωρεί βάρος, το αμάρτημα ενός ιερωμένου και η έκπληξη της αλληλεγγύης… Απλές ιστορίες, απλών ανθρώπων… Σαν ένα ημερολόγιο της κρίσης.
Σχήμα 14χ21, Σελίδες 96, Τιμή 8 ευρώ (με ΦΠΑ)

Από σήμερα βρισκεται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας. Πολιτεία, Πρωτοπορία, Ιανός και τους εμπόρους, Χριστάκη, Σίμο και Τζανακάκη (αυτό σημαίνει πως μπορείτε να το παραγγείλετε σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας και να σας το φέρουν σε μια-δYο μέρες). Επίσης με αντικαταβολή σε όλη την Ελλάδα από τις εκδόσεις «εύμαρος»

Περισσότερα ΕΔΩ

 

Read Full Post »

Θεσσαλονίκη: Δικαστικό «όχι» στη διάλυση των αρχαίων της Βενιζέλου

 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΛΚΑΣ

Να διακοπούν αμέσως και πλήρως οι εργασίες για την απομάκρυνση των παλαιοχριστιανικών και βυζαντινών αρχαιοτήτων από το σκάμμα του υπό κατασκευή σταθμού του Μετρό στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας, μέχρις ότου εξεταστεί η ουσία της υπόθεσης, διατάσσει το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Με προσωρινή διαταγή που εκδόθηκε αργά σήμερα το απόγευμα η προεδρεύουσα του Τμήματος Αναστολών του ΣτΕ, αντιπρόεδρος Μαίρη Σαρπ, υψώνει, μέχρι νεωτέρας, ισχυρό δικαστικό «όχι» στην απόσπαση του εξέχοντος ιστορικού συνόλου που έχει αποκαλυφθεί στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.

Βάσει της ολιγόλογης διαταγής της, αναστέλλεται προσωρινά η εκτέλεση της απόφασης που έλαβε στις 24 Ιανουαρίου 2013 ο τέως αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού, Κώστας Τζαβάρας. Η εν λόγω απόφαση, η οποία βασίστηκε σε προηγούμενη γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), προβλέπει την απόσπαση των σημαντικότερων αρχαιολογικών ευρημάτων, αλλά και την αποδόμηση των άλλων αρχιτεκτονικών καταλοίπων που έχουν αποκαλυφθεί στο χώρο του επίμαχου σταθμού του Μητροπολιτικού Σιδηροδρόμου της Θεσσαλονίκης. Υποδεικνύει δε ως τόπο μεταφοράς τους το στρατόπεδο Παύλου Μελά, εκτός των γεωγραφικών ορίων του δήμου Θεσσαλονίκης, ή οποιοδήποτε άλλο σημείο, χωρίς όμως αυτό να προσδιορίζεται.

Περισσότερα στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ ΕΔΩ

Read Full Post »

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης: Η τελευταία εξίσωση του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή

 

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

Αλληλογραφία με Αϊνστάιν

Γραφείο Καραθεοδωρή

Μόναχο. Ο Μιχάλης κάνει τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Φυσική στο Πανεπιστήμιο της πόλης και η Μαρκέλλα, επηρεασμένη από τον πατέρα της, δείχνει μια ιδιαίτερη αδυναμία για τη Μαθηματική Λογοτεχνία. Η καρμική συνάντησή τους θα είναι καταλυτική για τις ζωές και των δύο, καθώς εκεί θα γνωρίσει τον έρωτα, αλλά και τον θαυμαστό κόσμο των μαθηματικών, της γνώσης…  Αφορμή η φιγούρα του διάσημου μαθηματικού Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, ο οποίος έζησε και δίδαξε στο Μόναχο και θα εμπνεύσει τους δύο νέους «δένοντάς τους» , σε ένα κοινό στόχο: στο ξεδίπλωμα των σελίδων της ζωής του πρωτοπόρου επιστήμονα, μιας ζωής γεμάτης, με ουσία και πνευματική διαύγεια. Μέσα από την αγάπη τους ο Μιχάλης και η Μαρκέλλα διαβαίνουν στα ίδια σημεία που έζησε ο Καραθεοδωρή γυρίζοντας και εμάς στο παρελθόν και ταξιδεύοντας μας στις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του… Ένα μυθιστόρημα που ξεπερνά τον εαυτό του αναστηλώνοντας μιαν ολόκληρη εποχή μέσα από τη λογοτεχνία, τη χρήση των ιστορικών πηγών και κυρίως την αγάπη για τον Έλληνα μαθηματικό.

Ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή

  Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (Βερολίνο, 13 Σεπτεμβρίου 1873 – Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου1950) ήταν κορυφαίος σύγχρονος Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Καραθεοδωρή ήταν γνωστός εκτός Ελλάδας ως Constantin Carathéodory και συχνά αναφέρεται (λανθασμένα) ως Καραθεοδωρής. Το επιστημονικό έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας. Είχε σημαντικότατη συνεισφορά ιδιαίτερα στους τομείς της πραγματικής ανάλυσης, συναρτησιακής ανάλυσης και θεωρίας μέτρου και ολοκλήρωσης.

     Από το 1891 έως το 1895, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στη Στρατιωτική Σχολή του Βελγίου στις Βρυξέλλες.

   Με την αποφοίτησή του, το 1895, αποδέχτηκε την πρόσκληση του θείου του, Αλέξανδρου Στεφάνου Καραθεοδωρή, ο οποίος ήταν γενικός διοικητής της Κρήτης, και τον επισκέφθηκε στα Χανιά. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Στην συνέχεια πήγε στην Λέσβο, όπου μετείχε στην κατασκευή έργων οδοποιίας, ενώ το 1898 πήγε στην Αίγυπτο, για να εργαστεί ως μηχανικός στην βρετανική εταιρεία που κατασκεύαζε το φράγμα στο Ασουάν. Στην Αίγυπτο συνέχισε να μελετά μαθηματικά συγγράμματα, ενώ έκανε και μετρήσεις στην κεντρική είσοδο της πυραμίδας του Χέοπα, τις οποίες και δημοσίευσε.

   Στην Αίγυπτο, ο Καραθεοδωρή κατάλαβε πόσο μεγάλη γοητεία και επιρροή ασκούσαν επάνω του τα Μαθηματικά και συνειδητοποίησε πως η δουλειά του μηχανικού δεν ήταν εκείνη που αναζητούσε το ανήσυχο πνεύμα του. Έτσι το 1900, ο 27χρονος πια Καραθεοδωρή, προς μεγάλη έκπληξη των δικών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το επάγγελμα του μηχανικού και να πάει στην Γερμανία για να σπουδάσει Μαθηματικά. Για δύο χρόνια παρακολούθησε μαθήματα Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου.

Η φήμη του ως μαθηματικού τον έφερε σε φιλική και επαγγελματική επαφή με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν. Οι δύο άνδρες γνωρίσθηκαν το 1915 διατήρησαν μια επιστημονική σχέση, στηριγμένη στην αλληλοεκτίμηση και σεβασμό. Τότε άρχισε και το ενδιαφέρον του Καραθεοδωρή για την Θεωρία της Σχετικότητας.
Το 1911, μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Καραθεοδωρή συμμετείχε στην επιτροπή επιλογής καθηγητών για το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1913 έγινε καθηγητής της Α΄ έδρας της μαθηματικής επιστήμης του Πανεπιστημίου του Γκέντινγκεν, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1918. Το 1920, πάλι με πρόσκληση του Βενιζέλου, ανέλαβε να οργανώσει το Ιόνιο Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη. Η απόφαση του Καραθεοδωρή να επιστρέψει στην πατρίδα του προκειμένου να της φανεί χρήσιμος, παρόλο που μεσουρανούσε στη Γερμανία, είναι μάλλον ενδεικτική της αγάπης του για την Ελλάδα.
Στην Σμύρνη ο Καραθεοδωρή έμεινε μέχρι την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου τον Αύγουστο του 1922. Όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην πόλη, ο 49χρονος Καραθεοδωρή κατόρθωσε να διασώσει τη βιβλιοθήκη και πολλά από τα εργαστηριακά όργανα του Ιονίου Πανεπιστημίου και να τα μεταφέρει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η δωρεά Καραθεοδωρή βρίσκεται μέχρι τις μέρες μας στο Μουσείο Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1922 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1923 διορίσθηκε καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Απογοητευμένος από την κατάσταση των ελληνικών πανεπιστημίων, εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1924, για να αναλάβει καθηγητική θέση στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, που εκείνο τον καιρό ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της Γερμανίας και δίδασκαν σ’ αυτό κορυφαία ονόματα.  Το 1930, πάλι μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου, ανέλαβε καθήκοντα κυβερνητικού επιτρόπου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να βοηθήσει στην αναδιοργάνωση του πρώτου και στην οργάνωση του (νεοσύστατου) δεύτερου.

Το 1932, επέστρεψε στην έδρα του στο Μόναχο και παρέμεινε στην πόλη αυτή, ακόμα και μέσα στα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τον Δεκέμβριο του 1949 έδωσε την τελευταία του διάλεξη στο Μόναχο. Πέθανε δύο μήνες αργότερα. Η σωρός του ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Waldfriedhof του Μονάχου.

———-

Είχε προηγηθεί η έκδοση «Μια απρόσμενη συνάντηση» ΕΔΩ

Read Full Post »

Ασύλληπτης ομορφιάς ευρήματα του 3ου αιώνα μ.Χ. ανακαλύφθηκαν στον Κεραμεικό

 

Ενα αναπάντεχο «θείο δώρο»,  επεφύλασσε στον Κεραμεικό  η έρευνα της αρχαιολόγου Γιούτα Στρότσεκ του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου: Βαθιά μέσα σε ένα πηγάδι της Κλασικής εποχής στον Κεραμεικό, δύο μαρμάρινες κεφαλές, δύο νεαρών Ρωμαίων περίμεναν για αιώνες να τις βρει κάποιος και να τις ανεβάσει πάλι στο φως.

Οπως αναφέρει η επικεφαλής των ανασκαφών Γιούτα Στρότσεκ, έχοντας λάβει άδεια από την Γ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων για τον καθαρισμό του πηγαδιού, χρησιμοποίησε τέσσερις αντλίες για την άντληση του νερού, που υπήρχε ακόμη στο πηγάδι και στο βάθος του εντοπίσθηκαν τα δύο ρωμαϊκά ευρήματα.

Η κατάσταση των κεφαλιών θεωρείται πολύ καλή, παρά τα δύο μεγάλα «τραύματα» που φέρουν, αφού είναι φανερό ότι κάποιος τα κτύπησε δυνατά ώστε να σπάσουν και στην συνέχεια τα πέταξε στο πηγάδι. Η χρονολόγηση των κοριτσιών πάντως -η μία είναι νεώτερη από την άλλη- τα φέρνει στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα. Αυτό προκύπτει κατά την κυρία Στρότσεκ από την…κόμμωσή τους!

Το γεγονός ότι τα μαλλιά τους είναι χτενισμένα σαν της Σαλονίνας, συζύγου του αυτοκράτορα Γαλλινού και μητέρας του Βαλεριανού που απεικονίζεται μάλιστα και σε νομίσματα της εποχής αποτελεί αδιάψευστο τεκμήριο. Ο τρόπος λοιπόν, που η «Πρώτη Κυρία» της χώρας χτένιζε τα μαλλιά της ήταν αναμφισβήτητα το πρότυπο και για όλες τις απλές γυναίκες. Αν και στην περίπτωσή τους η Γιούτα Στρότσεκ θεωρεί ότι ανήκαν σε μία επιφανή οικογένεια και επιπλέον ότι τα αγάλματά τους είχαν στηθεί μαζί. Αυτό θα πρέπει να συνέβη κάπου ανάμεσα στο 253-268 μ.Χ..

Αλλά και το ίδιο το πηγάδι θεωρείται εντυπωσιακό ως κατασκευή, αφού είναι πετρόχτιστο και επενδεδυμένο με υδραυλικό ασβεστοκονίαμα εξαιρετικής ποιότητας. Αλλωστε έμεινε σε χρήση περί τα 800 χρόνια (5ος π.Χ. – 6ος μ.Χ).

Να σημειωθεί ότι το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο πραγματοποιεί από πέρυσι νέο πρόγραμμα αναστηλώσεων και συντήρησης των μνημείων του Κεραμεικού, που αφορούν εκτός από το λουτρό με το πηγάδι του, την Ιερά Πύλη, ταφικά μνημεία και ένα ιερό της θεάς Αρτεμης Σωτείρας ενώ σε συνεργασία με την Γ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων γίνεται και η αναστήλωση του μοναδικού ναΐσκου του Αγάθωνος στην ταφική οδό.

ΠΗΓΗ INSIDER

Read Full Post »

Ευδοξία Γραμμένου: «Σκιές σε σκοτεινά όνειρα πάθους»

• Κατηγορία: Ποίηση του φανταστικού, νεοελληνική ποίηση, 
  σκοτεινή ποίηση, τρόμος, λογοτεχνία του φανταστικού
  Σελίδες: 136
  Διαστάσεις: 21 x 14
  Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
  Λιανική Τιμή: 9.50 ευρώ

  «…Άσε το κερί σου να λιώνει πάνω μου,
  να νιώσω τον πόνο που ένιωσες,
  να με πληγώσεις όπως πληγώθηκες
  απ’ την ανεύθυνη ζωή μου.
  Σκότωσέ με όπως πέθανες
  και μείνε για πάντα μαζί μου…»

  ~Η μαγευτική σκοτεινή γραφή της θα σας ταξιδέψει σε ονειρικούς κόσμους και θα σας περπατήσει στα μονοπάτια της φαντασίας, όπου ανείπωτες επιθυμίες περιμένουν κρυμμένες σε απάτητα σκοτάδια.

  Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στις αρχές Ιουλίου από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.

  Με μεγάλη μας χαρά σας ανακοινώνουμε ότι στις αρχές Ιουλίου θα κυκλοφορήσει το έκτο ποιητικό βιβλίο που γεννήθηκε από την προσπάθεια που αρχίσαμε πριν μερικούς μήνες να δώσουμε οντότητα στην ποίηση του φανταστικού στην Ελλάδα το «Σκιές σε σκοτεινά όνειρα πάθους» της Ευδοξίας Γραμμένου.

  ~Περιμένουμε και τα δικά σας βιβλία!
  Εκδώστε μόνοι το βιβλίο ΣΑΣ, με κόστος που μπορείτε να αντέξετε, στην πιο ποιοτική έκδοση και πάντα στις χαμηλότερες τιμές. Επικοινωνήστε ΣΗΜΕΡΑ μαζί μας για να πάρετε την δικιά ΣΑΣ προσφορά!!!

  Ελάτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο της φαντασίας!
  ΜΑΖΙ ΑΝΑΓΕΝΝΟΥΜΕ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!
  ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
  Καραγάτση 27, 41221, Λάρισα, 2410-236110,
  universe-pathways.blogspot.com
  universe-pathways.gr
  universepaths@yahoo.com

Read Full Post »

Ρέμπραντ Χάρμενσζ φαν Ρέιν: Ο άγιος Ιερώνυμος μελετά σε ορεινό (ή ιταλικό) τοπίο, 1653

Ο άγιος Ιερώνυμος μελετά σε ορεινό (ή ιταλικό) τοπίο, 1653/ ΕΔΩ

Ο άγιος Ιερώνυμος διαβάζει  κάτω από τη σκιά ενός δένδρου. Λίγο παραπέρα το λιοντάρι που έχει εξημερώσει ο Ιερώνυμος τον προστατεύει (ενσαρκώνει τη φύση που έχει παρέμβει ο άνθρωπος) και στο βάθος δεξιά μια ξύλινη γέφυρα που οδηγεί σε ένα κτήριο/ σπίτι.

Αυτό  έργο του Ρέμπραντ θεωρείται ότι αποδίδει τη σχέση που οφείλει να έχει ο άνθρωπος με τη φύση.

Read Full Post »

Να ανασταλεί αμέσως η προβολή της σειράς Ακυβέρνητες Πολιτείες

 

Νέα οργισμένη αντίδραση προκάλεσε η προβολή από την ψευδεπίγραφη «Δημόσια Τηλεόραση» της τηλεοπτικής σειράς «Ακυβέρνητες Πολιτείες». Η αντίδραση αυτή προέρχεται τόσο από τον σεραριογράφο- σκηνοθέτη και συμπαραγωγό Ροβήρο Μανθούλη όσο και από τον πρωταγωνιστή Γιώργο Χωραφά.

Η ανακοίνωση:

To  παράνομο φερέφωνο που εφεύρε ο κ. Καψής,  που  αυτο-ονομάζεται Δημόσια Τηλεόραση, αφού εγκαινίασε επίσης παράνομα την πρώτη του εμφάνιση  με την ταινία Η ΚΥΡΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ, χωρίς την άδεια ή τουλάχιστο την έγκριση του σκηνοθέτη, περιπίπτει στο ίδιο αδίκημα  μεταδίδοντας τη σειρά ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ του ίδιου -υπογράφοντος- σκηνοθέτη  Ροβήρου Μανθούλη, στην οποία πρωταγωνιστεί ο υπογράφων ηθοποιός Γιώργος Χωραφάς. Είναι σαφές σε όλους -και ιδιαίτερα στους τηλεθεατές- ότι οι δύο αυτές παράνομες ενέργειες δεν είναι αθώες. Σκοπό έχουν να χρησιμοποιήσουν τα ονόματά μας για να νομιμοποιήσουν στα μάτια του κοινού -του ελληνικού λαού, σε τελευταία ανάλυση- ένα τηλεοπτικό ψευδοκανάλι που δεν είναι δημόσιο, ούτε εθνικό ούτε καν κρατικό !

Πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα πείσουν τους τηλεθεατές ότι κοιτάζουν την ΕΡΤ, την οποία η παρούσα -και ελπίζουμε εντελώς προσωρινή- κυβέρνηση σφαγίασε κυριολεκτικά πυροβολώντας το σήμα της. Επειδή σε μια κακόφημη τηλεόραση-φάντασμα, κακόφημη πολιτικά και ηθικά, αναμειγνύονται τα ονόματά μας και τα έργα μας, εκτός από την έντονη διαμαρτυρία μας και την απαίτησή μας να ανασταλεί πάραυτα η μετάδοση των ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ καθώς και κάθε άλλης κινηματογραφικής ή τηλεοπτικής ταινίας που φέρει τα ονόματά μας,  προτιθέμεθα να καταφύγουμε στη δικαιοσύνη ζητώντας παράλληλα και την από τον νόμο προβλεπόμενη αποζημίωση.  Σημειώνουμε, επιπλέον, ότι ο  υπογράφων Ροβήρος Μανθούλης είναι και συμπαραγωγός της σειράς και ότι  η κρατική τηλεόραση (και το κράτος γενικότερα) δεν έχουν πλέον κανένα έννομο δικαίωμα επ’ αυτής.

 

Ροβήρος ΜΑΝΘΟΥΛΗΣ                    Γιώργος ΧΩΡΑΦΑΣ

Read Full Post »

Ο Χρόνης Μίσσιος για την ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ (2) – Συνέντευξη στην ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ, 1994

 

 

Το κεφάλαιο του πλανήτη δεν ανήκει σε κανέναν κερατά……

 Μια συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου στο Γιώργο Μπλιώνη

(περιοδικό ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ Οκτώβριος 1994)

 

Χρόνη, ποια ήταν η αφορμή για να δεις με άλλο μάτι και ν’ αγαπήσεις τη φύση και να κατέχει η οικολογία ένα μεγάλο μέρος στα όσα λες.

Το ‘χω ξαναπεί. Ήταν η σκύλα μου η Στόρμυ (έχει πεθάνει). Η σχέση μου μαζί της μ’ έβγαλε από πολλά αδιέξοδα. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι αγαπώντας το σκυλί, συνδεόμενος μαζί του, θα ανοίγονταν μπροστά μου τόσο απέραντοι ορίζοντες. Ότι θα μπορούσε να με κάνει να αισθανθώ και να συλλάβω διαφορετικά τον εαυτό  μου, ν’ αγαπήσω τη φύση, να βγω στη φύση. Από ‘κει άρχισε η ιστορία. Στη συνέχεια, με την κρίση των ιδεολογιών, της φιλοσοφίας κ.λ.π. τις επιπτώσεις που είχε τελικά στο περιβάλλον όλη η ανθρώπινη δραστηριότητα, άρχισα  σιγά, σιγά ν’ αναθεωρώ όλες τις απόψεις μου, ν’ αναζητώ νέες οπτικές, μια νέα φιλοσοφία.

Έτσι έφτασα στην απόρριψη του ανθρωποκεντρισμού. Με ρωτάνε καμιά φορά «τι γνώμη έχεις για το Μαρξισμό;» Λέω την ίδια γνώμη που έχω για όλες τις ανθρωποκεντρικές θεωρίες.  Δεν είναι τυχαίο ότι η όποια πραγμάτωση μιας μαρξιστικής αντίληψης τελικά συναντήθηκε με τον καπιταλισμό σε ότι αφορά τα προβλήματα του περιβάλλοντος, της ληστρικής εκμετάλλευσης της φύσης κι εμείς οι μαρξιστές συνεχώς επαναλαμβάναμε «εμπρός να κατακτήσουμε τη φύση». Ποτέ δεν είδαμε τον άνθρωπο σαν ένα ελάχιστο όλον μέσα στο όλον της φύσης. Και ποτέ δεν καταλάβαμε ότι καταπολεμώντας τη φύση  καταπολεμούμε τον ίδιο τον άνθρωπο. Η βία που ασκούμε στη φύση επιστρέφει στον άνθρωπο και τις ανθρώπινες κοινωνίες με ποικίλες μορφές. Προκαλώντας αλλοιώσεις στην ψυχολογία του, στα συναισθήματά του, στην πρακτική του, στη βία των κοινωνιών, στην υγεία των ανθρώπων. Ε, έτσι σιγά σιγά άρχισα κι ακόμη βρίσκομαι σ’ ένα δρόμο ανίχνευσης.

Έχεις μιλήσει με τα μελανότερα χρώματα για τη σημερινή κοινωνική και περιβαλλοντική κατάσταση, όπως και για το μέλλον του πλανήτη αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία. Ποια σημεία αγνόησε η ανθρωπότητα για να φτάσει σ’ αυτήν την κατάσταση και ποιες ευθύνες της αριστεράς στην οποία συμμετέχεις;

Η αριστερά δεν υπερασπίστηκε Θερμοπύλες. Άφησε τους βάρβαρους να περάσουν. Πολλές φορές απετέλεσε και το άλλοθι. Υπερασπίστηκε χαρακώματα, υπερασπίστηκε τον άνθρωπο και τα στοιχειώδη δικαιώματά του. Ποτέ δεν κατάλαβε όμως ότι δεν ήταν δυνατό να υπερασπίσει τον άνθρωπο χωρίς να υπερασπίσει ταυτόχρονα και τη φύση. Διότι όσο και αν αναπτυχθούν οι ανθρώπινες κοινωνίες και οι ανθρώπινες σχέσεις και όσο και να αναπτύσσονταν αυτή η ληστρική αντίληψη και του μαρξισμού και των άλλων θεωριών, όσο αυτό το πράγμα αποσπούσε τον άνθρωπο από τη φύση, ο άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ υγιής ούτε οι κοινωνίες και κυρίως ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος. Εγώ έχω πειστεί πια, ότι υπερασπίζοντας ένα ζώο, υπερασπίζομαι κατά τον καλύτερο τρόπο τον ίδιο τον άνθρωπο, το μέλλον των παιδιών μου, του είδους μας. Όσο υπερασπιζόμαστε ένα ποτάμι ή ένα βουνό, τον αέρα, το νερό, τη φύση γενικά γύρω μας τόσο πιο ουσιαστικά υπερασπιζόμαστε τον άνθρωπο. Αυτό, η πρακτική των φιλοσοφιών και των ιδεολογιών που κυριάρχησαν στην ανθρώπινη ιστορία, δεν το πήρε ποτέ υπ’ όψιν της. Είναι καιρός πια, να αντιληφθούμε ότι δεν είναι δυνατόν να διαμορφώσουμε υγιείς κοινωνίες και ν’ αναπτυχθεί ο άνθρωπος σε υγιεινές συνθήκες, όσο δεν αντιλαμβανόμαστε τα δικαιώματα της φύσης.

Ανθρωποκεντρισμός είναι το να τοποθετούμε τα πάντα με κέντρο τον άνθρωπο. Στην ανθρώπινη ιστορία μέσα, ξεπεράσαμε πολλά σύνορα. Ανθρωποθυσίες, δουλεία, ρατσισμούς, φασισμούς, φυλετικές διακρίσεις χρώματος, φυλής. Είναι καιρός να ξεπεράσουμε και το σύνορο του είδους μας και να αναγνωρίσουμε την αυταξία της ζωής έξω από μας. Αυτό όχι μόνο για κάποιος ηθικούς λόγους, αλλά αν θέλεις και για λόγους ουσιαστικά πραγματιστικούς. Για να σωθεί το ίδιο το ανθρώπινο είδος. Δεν είναι μια ηθική αντίληψη υπεράσπισης της φύσης. Είναι αντίληψη υπεράσπισης και του δικού μας  είδους.  Άνθρωπος πρέπει να καταλάβει ότι αυτή η αντίστροφη μέτρηση στην αλυσίδα της εξέλιξης των ειδών περιλαμβάνει και τον ίδιο. Γιατί και αυτός ένας κρίκος είναι σ’ αυτή την αλυσίδα. Κάποτε λοιπόν θα φτάσουμε στο σημείο να εξαφανιστούμε ως είδος. Ίσως να είναι αναγκαίο αυτή τη στιγμή για τη φύση. Και η ζωή και η φύση είναι πολύ πιο πολυσήμαντη και πολύ πιο ουσιαστική απ’ αυτό το ον που κατά παράδοξο τρόπο εξακολουθεί να ονομάζεται ευφυές ενώ σακατεύει τον ίδιο του τον εαυτό και τη φύση.

Μιλάς επίσης με τα χειρότερα λόγια για τα κόμματα και την πολιτική στην Ελλάδα. Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια άλλου είδους συλλογικότητα που θα μπορούσε να εισάγει κοινωνικές αλλαγές;

Έχω φτάσει σε μία άποψη που αρνείται τη βία σε όλες της τις μορφές. Και αρνείται και την εξουσία η οποία κατ’ εξοχήν είναι φορέας της βίας. Την εξουσία  δεν μπορούμε να τη συλλάβουμε αλλιώς παρά σαν μία εξαναγκαστική πράξη η οποία επιβάλλεται στη φύση και τον άνθρωπο. Μιλάω λοιπόν για τα κόμματα και την πολιτική η οποία είναι κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Όταν μιλάμε για καταστροφή του περιβάλλοντος, δεν εννοούμε μόνο τις ορατές βλάβες του πλανήτη. Εκτός από αυτές, υπάρχουν και εκείνες που δε αντιλαμβανόμαστε π.χ είναι γεγονός ότι ο υδροφόρος ορίζοντας του πλανήτη μολύνεται διαρκώς κι αυτή η μόλυνση επεκτείνεται. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε 50 χρόνια, εάν εξακολουθήσει να υπάρχει νερό στον πλανήτη αυτό μπορεί όχι μόνο να μην είναι πόσιμο για τον άνθρωπο αλλά άχρηστο και για τις καλλιέργειες, τα φυτά και τα ζώα. Συνεπώς, πως θα επιζήσει ο άνθρωπος; Γι’ αυτό είμαι φοβερά απαισιόδοξος. Σήμερα η κουλτούρα κι ο πολιτισμός έχει πάρει εντελώς λάθος δρόμο. Στο Καπανδρίτι για παράδειγμα που ζω εγώ. Πάρα πολλοί άνθρωποι μέσα στην «εξέλιξη» τα πηγαδάκια που είχαν στην αυλή τους και πίνανε νερό και πότιζαν και τους μπαξέδες τους και τα ρέστα, τα μετέτρεψαν σε βόθρους. Αυτό σημαίνει ότι τα λύματα περνάνε μέσα από την πηγούλα, περνάνε μέσα απ’ όλες τις φλέβες του νερού και μολύνουν όλο τον υδροφόρο ορίζοντα. Άλλοι τι κάνουν; Μου λένε ότι επειδή βαριούνται να ρίξουν τα λιπάσματα στο περιβόλι τους ή τα δέντρα και μετά να τα ποτίσουν για να λιώσει το λίπασμα, πάνε κι αδειάζουν τα λιπάσματα μέσα στο πηγάδι και αντλούν λιπασμένο νερό με το οποίο ποτίζουν τα δέντρα! Αυτό σημαίνει λοιπόν επίσης ότι τα λίπασμα ακολουθεί τις πηγούλες και μολύνει τα πάντα. Τώρα να μη μιλήσουμε για την πυρηνική ενέργεια και τις πυρηνικές δοκιμές…

Δεν μπορούμε πια να δούμε αποσπασματικά τα προβλήματα. Χρειάζεται σφαιρική αντίληψη, η οποία τελικά οδηγεί στη συνισταμένη της πορείας του πολιτισμού μας (αν και αυτό που οικοδομήσαμε μόνο πολιτισμός δεν είναι). Και πρέπει να φτάσουμε στην ανατροπή του άξονα πορείας των ανθρωπίνων κοινωνιών. Τώρα, το πώς θα γίνει αυτό είναι φοβερά δύσκολο. Εγώ είμαι απαισιόδοξος. Πιστεύω ότι τα αιτήματα των ανθρώπων που υπερασπίζονται αυτή τη στιγμή τη ζωή δεν είναι ούτε παράλογα ούτε προωθημένα, ούτε φανταστικά. Απλώς τα συμφέροντα που εμποδίζουν τελικά αυτήν την πορεία της υγείας του ανθρώπου, της φύσης και του πλανήτη είναι τόσο ισχυρά και λειτουργούν τόσο εφιαλτικά έξω από τη λογική του ανθρώπου πια, δηλαδή μέσα σ’ ένα σύστημα το οποίο κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει και κανείς δεν μπορεί να κατευθύνει. Δεν έχουμε δηλαδή πάνω κάποιον άνθρωπο, ο οποίος σκόπιμα κάνει αυτά τα  πράγματα. Είναι μια τέτοια διαπλοκή δραστηριοτήτων, αντιλήψεων οι οποίες οδηγούν εκεί. Νομίζω ότι είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο πρόβλημα να προλάβουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την ιστορία. Φοβάμαι ότι εάν ο 20^ος αιώνας στάθηκε ο δολοφόνος του πλανήτη , ο μεγάλος καταστροφέας, ο 21^ος αιώνας θα σταθεί ο δολοφόνος του είδους μας. Δεν μπορεί να συνεχισθεί αυτή η ιστορία εάν δεν αποκτήσουμε τη συνείδηση ότι όταν μιλάμε για την φύση, μιλάμε και για τον άνθρωπο. Δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε. Πρέπει ν’ αλλάξουμε αναμφισβήτητα και τη φιλοσοφική μας σκέψη. Δεν είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτήν της αιματοβαμμένη και φρικτή και βίαιη πορεία της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας να μην ευθύνονται οι φιλοσοφίες και ιδεολογίες που κυριάρχησαν. Πρέπει να αντιληφθούμε επίσης ότι ο πλανήτης μας κατά μία πολύ σωστή άποψη της Ελισάβετ Σαχτούρη, δεν είναι ένας πλανήτης που «του έλαχε» να κατοικείται από ζωή. Είναι ένας ζωντανός πλανήτης. Είναι ο αρχαίος μύθος της «Γαίας». Είναι η μάνα μας, η γενέτειρα μας, η μήτρα μας.

Ξαναγυρίζω και θα πρέπει οι άνθρωποι να μελετήσουν ξανά, στην άποψη του Γκάντι περισσότερο αντί του Μαρξ. Στην ανυπακοή, στην προσπάθειά μας να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι. Κοινωνική ανυπακοή, καταναλωτική ανυπακοή, παιδευτική ανυπακοή, τα πάντα. Δεν μπορεί να συνεχίζει η παιδεία μας να παράγει ουδέτερους επιστήμονες οι οποίοι παίρνουν ένα κομματάκι και το μελετούν. Στο κάτω κάτω είμαστε πιο πεπεισμένοι ότι αυτή η περίφημη και τόσο φανταζί επιστήμη μας όχι μονάχα δεν μπόρεσε να λύσει κανένα πρόβλημα, αλλά αντίθετα όσο προχωρά σ’ αυτή την προσπάθεια έρευνας, απλώς πολλαπλασίασε τα ερωτήματα για το τι είν’αυτό που λέμε φύση, τι είν’αυτό που λέμε πλανήτης, τι είν’ αυτό που λέμε ύλη κλπ. Ξεφεύγοντας πια από τη μηχανιστική αντίληψη για τον κόσμο, τη φύση και τον πλανήτη που εδραίωσαν οι Καρτέσιοι και οι άλλοι και στη συνέχεια και ο Μαρξ, δεν έχουμε άλλο τρόπο να αντιληφθούμε τα πράγματα, παρά μονάχα με την ανίχνευση μιας καινούργιας προσέγγισης. Ν’ απαλλαγούμε απ’το φρικτό Δαρβινισμό που πέρασε ταχύτατα στην κοινωνική ζωή (π.χ. το δίκαιο του ισχυροτέρου).

Κάποιοι λένε το αντίθετο. Ότι η κοινωνική πρακτική πέρασε στο Δαρβινισμό και την Ευρώπη.

Όχι. Ο Δαρβινισμός πέρασε στην κοινωνική πρακτική και είναι η ουσία τελικά του Καπιταλισμού. Η κοινωνία είναι ζούγκλα. Θα επιβιώσει ο ισχυρότερος κ.λ.π.  Η φύση δεν έχει τέτοια πράγματα. Τα άγρια ένστικτα και οι ζούγκλες είναι εφευρέσεις ανθρώπινες. Στη φύση δεν θα τα δεις. Ξέρουμε βέβαια ότι η ζωή τρέφεται από ζωή. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτή είναι εξέλιξη. Κι εμείς ως έμφυτα όντα, με τη δική μας πάλι αντίληψη και σκέψη ίσως να μην μπορούσαμε να εξαλείψουμε την οδύνη από τον πλανήτη. Αλλά αναμφισβήτητα θα μπορούσαμε να μην τη μεγιστοποιήσουμε σε βαθμό παροξυσμού. Γιατί η φύση δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Και δε θα υπήρχε ζωή αν δεν υπήρχε θάνατος. Και αν δεν υπήρχε θάνατος, δεν θα υπήρχε ανάσταση, ανανέωση.

4,5 δισεκατομμύρια χρόνια η ζωή σ’ αυτή τη φλοίδα του πλανήτη ανακυκλώνεται διαρκώς και παράγεται η ζωή. Γι αυτό λέει κι εκείνος ο περίφημος αρχηγός των Ινδιάνων «τα πάντα είν’ αδέλφια μας». Γιατί αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, πίνουμε το ίδιο νερό, καταναλώνουμε τις ίδιες τροφές με τα ζώα. Είμαστε από την ίδια μάνα, από ο διαφορετική αντίληψη.

Μιλάς συχνά για τον έρωτα. Τι θέση έχει στον τρόπο που σκέπτεσαι;

Τη σημαντικότερη ίσως. Τι θα πει έρωτας; Έρωτας σημαίνει επικοινωνία εκτός εμπορικής συναλλαγής. Σημαίνει ξετάπωμα των συναισθηματικών σου πηγών. Σημαίνει τρυφερότητα, αγάπη, ότι γαληνεύεις, γλυκαίνεις. Δεν συνδέω πάντα τον έρωτα με το σεξ. Είναι δύο ιστορίες διαφορετικές. Το σεξ είναι ένα σύμπτωμα του έρωτα. Μπορεί να είσαι ερωτευμένος μ’ ένα αστέρι, μ’ ένα δέντρο, μ’ ένα ζώο, μ’ ένα λουλούδι. Νομίζω ότι είναι από τις πιο σημαντικές και απελευθερωτικές λειτουργίες του ανθρώπου. Γι αυτό και το σύστημα καταπολεμά φοβερά, προσπαθεί να παγιδέψει και να τιθασεύσει τελικά αυτό το πράγμα. Ένα; Ερωτευμένος άνθρωπος είν’ ένας άνθρωπος ανυπότακτος, ελεύθερος. Θα έχετε διαβάσει Όργουελ, να μη τα επαναλαμβάνουμε. Και σ’ αυτή την περίφημη «άγρια» – κατά τον άνθρωπο!- φύση ή «ζούγκλα», η τρυφερότητα με την οποία κάνουν έρωτα τα ζώα σ’ αφήνει έκπληκτο. ε; Πόση ομορφιά, πόση τρυφερότητα ! Είναι η ζωή η ίδια ο έρωτας. Γι’ αυτό και τον πολεμά το σύστημα, γι’ αυτό θέλει ανθρώπινους ανθρώπους. Και εκτός απ’ το τι θέλει ή όχι το σύστημα, η ίδια η πρακτική και η ζωή που επέβαλε στον άνθρωπο ο ανθρώπινος πολιτισμός, είναι μια ζωή αντικειμενική. Διότι κανένας δε θα πήγαινε στον πόλεμο να σκοτωθεί. Ένας ερωτευμένος δεν μπορεί να πολεμήσει, ούτε γίνεται καλός στρατιώτης. Ούτε γίνεται ήρωας. Θέλει το κορίτσι του.

Θυμήθηκα κάτι όμως που ήθελα να πω προηγουμένως. Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν που Πιθανώς να είμαστε και η αυγή για ολόκληρο το σύμπαν. Έχουμε λοιπόν ένα ηθικό χρέος να υπερασπιστούμε τη ζωή και να τη βοηθήσουμε να υπάρξει και να εξελιχθεί παραπέρα. Εδώ μπαίνουν και μια σειρά από άλλα πράγματα. Πχ οι προσπάθειες να νικήσουμε το θάνατο, να παρατείνουμε την ανθρώπινη ζωή. Είναι η ίδια βία όπως καταστρέφουμε τη ζωή. Ο άνθρωπος μεγαλώνει, ωριμάζει, πεθαίνει φυσιολογικά. Το πρόβλημα είναι να εξασφαλίσουμε υγιείς συνθήκες για τον άνθρωπο. Και αυτές δεν μπορούν να τις εξασφαλίσουν σήμερα οι ανθρώπινες κοινωνίες που κατασκεύασε ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι υγιής μόνο όταν ζει μέσα στο οικοσύστημα, μέσα στο βιότοπο. Εάν λέει η Σαχτούρη, τα 4,5 δις χρόνια του πλανήτη τα συνοψίσουμε σε 24 ώρες, ο άνθρωπος εμφανίζεται  το τελευταίο λεπτό! Και το τελευταίο δευτερόλεπτο συγκροτεί ανθρώπινες κοινωνίες. Πόσο καταστρεπτικό δευτερόλεπτο όμως ε… Φαντάζεσαι; Είμαστε ηλίθιοι για δε είμαστε; Για ποιον πολιτισμό μιλάμε; Για ποιο ον έξυπνο μιλάμε; Το τραγικό είναι πως μέσα στη φύση απ’ ότι ξέρουμε τουλάχιστον μέχρι τώρα, είμαστε τα μοναδικά όντα τα οποία έχουμε την ελευθερία των επιλογών. Αλλά είμαστε τόσο ηλίθιοι ταυτόχρονα, ώστε δεν μπορέσαμε να κάνουμε τις σωστές επιλογές. Πχ δε θα μπορούσαμε να παράξουμε μια τεχνολογία ήπια;  Η οποία να διευκολύνει και τη φύση, να διευκολύνει και τον άνθρωπο. Μέχρι πριν 20 χρόνια, οι άνθρωποι στην επαρχία και στα χωριά ήταν δυνατόν να ζήσουν ακόμα και να συντηρηθούν αυτόνομα. Είχαν τα ζώα, το χωραφάκι, το μπαξεδάκι, την κατσίκα, τις κότες κ.λ.π. Σήμερα τα νοικοκυριά αυτά της αυτόνομης συντήρησης έχουν καταστραφεί. Σε μια οικονομική κρίση λοιπόν θα πεθάνουν όλοι! Στην κατοχή πχ σώθηκαν οι άνθρωποι επειδή υπήρχε η ύπαιθρος. Σήμερα δεν υπάρχει ύπαιθρος. Οι μονοκαλλιέργειες σάρωσαν τα πάντα. Εκεί που ζω εγώ, βλέπω τους ανθρώπους κι αγοράζουν αυγά από το Σούπερ Μάρκετ! Δεν έχουν δύο κοτούλες στην αυλή. Πάνε και αγοράζουν χόρτα!! Ρε παιδί μου, μια βόλτα να κάνεις έτσι στο δρομάκι δίπλα μαζεύεις μια τσάντα ραδίκια. Πέρα στο δάσος γεμίζεις μια τσάντα μανιτάρια. Αν κατεβαίνεις κάτω στη χαραδρούλα, μαζεύεις σπαράγγια, οβριές,  σαλιγκάρια. Στην αυλή σου μπορούσες να φυτέψεις το μαρουλάκι σου, τη ντομάτα κ.λ.π. Ε όλα αυτά τα’ αγοράζουν απ’ το Σούπερ Μάρκετ. ..Θέλω να πω ότι η κυρίαρχη αντίληψη του κέρδους πέρασε άλλες αξίες. Είμαστε μια χώρα που παράγει ωραία κρασιά, ούζο, τσίπουρο και πίνουμε μπύρα και ουίσκυ!! Για το Θεό και την Παναγιά! Λοιπόν αυτοί οι παραλογισμοί δεν προέρχονται από τους ανθρώπους, προέρχονται από την επιβολή του ίδιου το συστήματος και των αξιών που θέλει να περάσει. Σήμερα ξηλώνουμε τ’ αμπέλια, τις ελιές, τα πάντα. Τι θα κάνουμε; Πως θα ζήσουμε σε μία οικονομική κρίση; Και ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι δε βρισκόμαστε μπροστά σε μια επερχόμενη οικονομική κρίση.

Πότε, τουλάχιστον εμείς οι παλαιότεροι, δε μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μέσα σε 20 χρόνια θα αποδεχόταν οι άνθρωποι τόσο εξοντωτικούς όρους διαβίωσης. Ούτε και ο πιο θρίλερ σκηνοθέτης, ο Χίτσκοκ ας πούμε, δε θα μπορούσε να περιγράψει ότι σε 20 χρόνια θα είχαμε κάνει αυτές τις τερατουπόλεις και η ανθρώπινη ζωή και η φύση γύρω θα είχε τόσο τρομακτικά υποβαθμιστεί. Γιατί όταν μιλάμε για ποιότητα ζωής, δε σημαίνει καλό αυτοκίνητο, σπίτι, ας πούμε, και τα ρέστα. Σημαίνει κατ’ αρχήν ψυχική υγεία, ηρεμία, βιολογική υγεία, πράγματα που τα’ χουμε χάσει. Εάν η επιστήμη πχ η ιατρική αντί ν’ ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο της χημείας ακολουθούσε το δρόμο της βοτανολογίας, πολύ ευκολότερα θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει τις αρρώστιες. Σήμερα ζούμε μια κατάσταση που 200με 300 φάρμακα κάθε χρόνο βγαίνουν όχι μόνο άχρηστα αλλά κι επικίνδυνα. Οι τροφές μας είναι κακοποιημένες. Έχω  δει κάτι ντοκιμαντέρ για την παραγωγή των ζώων προς κατανάλωση η οποία παραγωγή είναι φρικτή. Ξέρετε πως γεννιούνται τα κοτόπουλα και στη συνέχεια γεννούν τα’ αυγά; 4 κότες σε 30 x 30 εκατοστά! Καθισμένες με αγκύλωση κ.λ.π. Κατάλαβες; Τα γουρούνια , που έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης, τα περνάνε από φωτιές. Παίρνουν κάτι πιρούνες… Ο Πυθαγόρας είχε καταραστεί  γουρούνι καταλαβαίνει ότι το σφάζουν. Έβλεπα λοιπόν, να τα σφάζουνε μέσα σ’ ένα διάδρομο. Μόλις μπαίνει το γουρούνι στο διάδρομο, καταλαβαίνει ότι πάει για σφαγή. Και τα σπρώχνουν με ηλεκτρικές ράβδους, μ’ εκκενώσεις ηλεκτρικές. Όταν βγαίνει έξω το ποτίζουν μ’ ένα (ευτυχώς κι αυτό είναι κάτι) αναισθητικό και το σφάζουν. Από ‘κει και πέρα είν’ ένας δρόμος προς την κόλαση. Περνάει μέσα, το τσακώνουν με μηχανήματα, το βουτάνε σε ζεματιστά νερά, το περνούν από φωτιές, το καψαλίζουν, το πετάνε από ‘δω το πετάνε από κει, μετά ξεκοιλιάζεται κ.λ.π.  Εκτός από το πώς παράγεται, αυτή η κακοποίηση της τροφής δεν μπορεί παρά να είναι η πιο ανθυγιεινή τροφή για τον άνθρωπο. Εκείνο που μου έκανε τρομακτική  εντύπωση ήταν ότι παρεμβαίνουν και στην αναπαραγωγή.

Μιλήσαμε προηγουμένως για τον έρωτα. Η φύση, όλη η εξέλιξη είναι μια σχέση ερωτική. Το λουλούδι που ανθίζει, η μέλισσα που πετά, αυτή η ομορφιά. Ούτε αυτό σεβάστηκε ο άνθρωπος. Έχουν φέρει λοιπόν κάπρους από τη Γερμανία (ξέρω ‘γω κοστίζει 1 εκατομμύριο, 2 εκατομμύρια, είναι ράτσας ειδική) του αυνανίζουν σ’ ένα σαμάρι που μοιάζει με τη θηλυκιά, μαζεύουν το σπέρμα και με σύριγγα το βάζουν στη γουρούνα που την έχουν βάλει σ’ ένα άλλο σαμαράκι για να νομίζει ότι είναι ο αρσενικός και να’ ρθει σε οργασμό. Είναι δυνατόν; Τέτοια έκπτωση; Σου απαντά ο άλλους «πως θα εξασφαλίσω εγώ 4 εκατομμύρια μπριζόλες που θέλει κάθε μέρα η Αθήνα;» Ε, σπάσε την Αθήνα. Δεν είναι δυνατόν να ξεφτιλίζεις τον έρωτα, να εκχυδαΐζεις τα πάντα σ’ αυτή την ιστορία.

 Πήγε η συζήτηση στις πόλεις. Τα τελευταία χρόνια η Θεσσαλονίκη δέχεται έναν καταιγισμό «αναπτυξιακών» προτάσεων όπως το μπάζωμα της παραλίας, η οικοπεδοποίηση του Χορτιάτη, το μετρό του κ. Κούβελα, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη καθόλου το περιβάλλον. Τελικά μπορούν οι πόλεις να γίνουν πιο οικολογικές ή χρειάζεται μια γενικευμένη αποκέντρωση;

Αν δεν προχωρήσουμε σε μια ριζικότατη αποκέντρωση, δε θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Το γεγονός ότι θέλουμε να μπαζώσουμε τον Θερμαϊκό για να επεκτείνουμε τα’ αυτοκίνητα παραπέρα, θέλουμε να καταστρέψουμε τον Χορτιάτη γιατί κάποιοι προνομιούχοι θέλουν να χτίσουν βίλες, είναι πια ένα έγκλημα συνειδητό. Σήμερα δε μπορούμε να πούμε αυτό που συνέβη το ’50, το ’60 με την κατασκευή των τερατουπόλεων, ότι δηλαδή «δεν ξέραμε». Σήμερα ξέρουμε διότι ζούμε τραγικά την καθημερινότητα της οικολογικής κρίσης. Δεν είναι πια ένα αφηρημένο πρόβλημα.

 Και μια τελευταία ερώτηση να κλείσουμε. Τα βιβλία σου και όσα λες φαίνεται πως έχουν απήχηση στους νέους. Τι θα είχες να τους πεις, σαν τελευταία φράση;

Αυτό είναι πολύ αισιόδοξο. Και το νιώθω και πραγματικά χαίρομαι. Έρχονται παιδιά κι επάνω στο Καπανδρίτι με τα ποδήλατά τους να κουβεντιάσουμε. Είναι το μόνο ίσως αισιόδοξο στοιχείο. Και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει αντίδραση. Γι’ αυτό όμως πρέπει να ξαναβρούμε το εαυτό μας και να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε. Πρέπει οι νέοι να βιώσετε το δικό σας ήθος, τα δικά σας συναισθήματα, τις δικές σας σκέψεις. Έξω από σκοπιμότητες, εντολές και πρακτικές που επιβάλλει το ίδιο σύστημα. Εάν δεν ολοκληρωθείτε ως άτομα, δε θα μπορέσετε ούτε ν’ αντιμετωπίσετε, ούτε να μπείτε σε μια συλλογική δράση για την υπεράσπιση της ζωής και του μέλλοντος. Αυτή τη στιγμή συντελείται κάτι τρομακτικό. Επιτρέπετε στους μεγάλους να σας αφαιρέσουν το μέλλον, τη δυνατότητα να επιζήσετε σ’ έναν πλανήτη και να βιώσετε το συναισθηματικό σας κόσμο. Αυτή η κυριαρχούσα μορφή του μέγιστου κέρδους με το ελάχιστο κόστος πρέπει ν’ αλλάξει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το κεφάλαιο του πλανήτη δεν ανήκει σε κανέναν κερατά! Ανήκει στο μέλλον και σ’ αυτόν τον κόσμο που επιχειρούμε ακόμη να κατανοήσουμε. Ευτυχώς δεν το ξέρουμε ακόμη. Πρέπει συνεπώς να τον σεβαστούμε, να τον υπερασπιστούμε, ν’ αναγνωρίσουμε την αυταξία του, όχι μόνο για λόγους ηθικούς, αλλά και για την ίδια την υγεία και την ύπαρξη ανθρώπινου είδους.

[Δακτυλογράφηση κειμένου ΕλσἄΗατζ

Read Full Post »