«Η μέρα μας έτρεχε, ασταμάτητα/ πότε φωτεινή, πότε σκοτεινή/ μα ποτέ αδιάφορη/ μία αγκάλιαζε τον ήλιο, μία το φεγγάρι/ ξύνοντας, απάτητες, κορυφές/ γυρίζοντας στα μαύρα,τάρταρα/ λατρεύοντας τον κόσμο της/ πριν φύγει και έρθει άλλη/ φίλη και συνένοχη…/ να συνεχίσει το κάλεσμα/ σαν αλυσίδα σε ένα χρόνο/ που τελειώνει και αρχίζει ξανά/ περιμένοντας χαμόγελα και δάκρυα/ από το δικό της, καταδικό της, άνθρωπο/ και θεό, μαζί…»
Γιάννης Βέλλης
Σχολιάστε